Mary and Max

Jaar: 2009
Regie: Adam Elliot
Cast: Toni Collette, Philip Seymour Hoffman, Barry Humphries, Eric Bana

Het verhaal:
Mary Dinkle, een 8-jarig, mollig en eenzaam meisje leeft in de achterbuurten van Melbourne. Max Horovitz, een 44-jarige man met het syndroom van Asperger woont in New York. Ondanks hun enorme verschil in leeftijd, hun levensstijl en de grote zee tussen hun in weten ze dankzij het schrijven van brieven een hechte vriendschap op te bouwen.

The Hunger Games: Mockingjay – Part 2

Jaar: 2015
Regie: Francis Lawrence
Cast: Jennifer Lawrence, Josh Hutcherson, Liam Hemsworth, Woody Harrelson, Donald Sutherland, Philip Seymour Hoffman, Julianne Moore, Elizabeth Banks

Het verhaal:
Nadat Katniss als ‘spotgaai’ is uitgegroeid tot het symbool van de revolutie, beginnen zij en District 13 aan een totale oorlog tegen president Snow en het autocratische Capitool. Samen met haar naaste vrienden (Gale, Finnick en Peeta) waagt ze haar leven om een moordaanslag op president Snow te ensceneren, voor wie de vernietiging van Katniss een ware obsessie is geworden.

The Hunger Games: Mockingjay – Part I

Jaar: 2014
Regie: Francis Lawrence
Cast: Jennifer Lawrence, Josh Hutcherson, Liam Hemsworth, Woody Harrelson, Donald Sutherland, Philip Seymour Hoffman, Julianne Moore, Elizabeth Banks

Het verhaal:
Tegen alle verwachtingen in heeft Katniss Everdeen (Jennifer Lawrence) de Hongerspelen twee keer overleefd. Maar ondanks dat ze de bloederige arena levend heeft verlaten, is ze nog steeds niet veilig. Haar geliefde Peeta Mellark (Josh Hutcherson) is gevangen genomen door Het Capitool dat uit is op wraak en president Snow maakt duidelijk dat niemand veilig is. Katniss groeit uit tot het gezicht van de revolutie, een opstand van de districten die zich verzet tegen de regering die hen regeert en verhongert. Bij de massa wordt ze bekend als hun ‘spotgaai’.

The Hunger Games: Catching Fire

Jaar: 2013
Regie: Francis Lawrence
Cast: Jennifer Lawrence, Liam Hemsworth, Josh Hutcherson, Donald Sutherland, Elizabeth Banks, Woody Harrelson, Philip Seymour Hoffman, Lenny Kravitz, Stanley Tucci

Het verhaal:
Na haar overwinning in de 74ste Jaarlijkse Hongerspelen met haar metgezel Peeta Mellark is Katniss Everdeen veilig naar huis teruggekeerd. Deze overwinning betekent echter dat ze opnieuw weg moeten en hun familie moeten achterlaten om op een ‘Overwinningstournee’ doorheen de districten te vertrekken. Onderweg merkt Katniss dat een opstand op til is, maar de Hoofdstad is nog steeds aan de macht wanneer President Snow de 75ste Jaarlijkse Hongerspelen voorbereidt – een wedstrijd die Panem voorgoed kan veranderen.

Mission: Impossible III

Jaar: 2006
Regie: J.J. Abrams
Cast: Tom Cruise, Philip Seymour Hoffman, Ving Rhames, Billy Crudup, Laurence Fishburne, Michelle Monaghan, Jonathan Rhys Meyers, Keri Russell, Maggie Q

Het verhaal:
Geheim agent Ethan Hunt wordt vastgehouden. Hij dreigt te worden neergeschoten voor de ogen van zijn vrouw. Het begin van een kat-en-muis-spel, waarbij Hunt alle special agents die hij vertrouwt, nodig heeft om zichzelf én zijn vrouw te redden.

Almost Famous

Jaar: 2000
Regie: Cameron Crowe
Cast: Patrick Fugit, Kate Hudson, Billy Crudup, Frances McDormand, Jason Lee, Zooey Deschanel, Anna Paquin, Fairuza Balk, Philip Seymour Hoffman, Jimmy Fallon

Het verhaal:
1973: De 15-jarige William wordt door Rolling Stone Magazine gevraagd een stuk te schrijven over de populaire rockgroep Stillwater. Hij gaat enkele dagen met ze op tour en raakt bevriend met een aantal groupies van de band.

Het oordeel:
Na Say Anything… (1989), Singles (1992) maar vooral Jerry Maguire (1996) stonden de studios in de rij om met regisseur Cameron Crowe in zee te gaan. Zijn opvolger werd het muzikale Almost Famous waarvoor hij uiteraard zelf weer het scenario schreef.

Voor het script hoefde de goedlachse filmmaker niet ver te zoeken aangezien het verhaal gebaseerd is op zijn eigen ervaringen als junior reporter van The Rolling Stone. Ongetwijfeld geromantiseerd maar grotendeels waargebeurd. In deze hedendaagse klassieker wordt de opkomende en fictieve band Stillwater gevolgd terwijl Crowe indertijd voor het eerst mee op tournee ging met The Allman Brothers Band. De befaamde vliegtuigscène richting het einde is eveneens waargebeurd alleen vond dit plaats in aanwezigheid van The Who. Zelfs het onwaarschijnlijke gegeven dat broer en zus elkaar tegen komen in de vertrekhal van een vliegveld schijnt plaats gevonden te hebben.

Almost Famous is een magistrale ode aan de jaren ’70 en de liefde voor muziek spat van het scherm. Waar de meeste films een budget van minder dan 1,5 miljoen dollar hebben voor de muziekrechten mochten Crowe & Co. 3,5 miljoen neertellen voor de 50 (!) nummers die we voorbij horen komen van zeker niet de minste artiesten. Prachtig zijn eveneens de gigantische hoeveelheid verwijzingen naar diverse bands. Soms subtiel (de reflectie van een raam laat het album Dark Side of The Moon van Pink Floyd zien), soms in your face (I am a golden god!) maar uit alles begrijp je dat voor dit soort films de term a true labor of love is uitgevonden. Een gevoel dat alleen maar verstrekt wordt door het gegeven dat Crowe samen met zijn vrouw (Heart-zangeres Nancy Wilson) de originele songs van Stillwater schreef.

Het moge duidelijk zijn dat de muziek een zeer prominente plaats in neemt maar verhaaltechnisch gezien steekt het eveneens erg goed in elkaar. Het relaas over een tiener die op tournee gaat met een band klinkt weinig bijzonder maar de uitwerking is dat zeer zeker wel. De spil hierin is de (driehoeks)verhouding tussen de hoofdpersoon, gitarist en groupie. Je hoeft geen geleerde te zijn om te beseffen dat Russell en Penny Lane vroeg of laat in elkaars armen belanden maar het is de platonische relatie tussen William en Penny Lane die het kloppende hart vormen. Door hun ogen zien we de talloze hoogtepunten maar eveneens dieptepunten van het leven in de nabijheid van rocklegendes. Soms melachonisch, soms dramatisch maar altijd oprecht en met een fijn gevoel voor humor. Het zijn de subtiliteiten die van Almost Famous een waar meesterwerk maken.

Onder de streep zijn het voornamelijk de muzikale aspecten, een groot gevoel naar nostalgie en de opperbeste interactie tussen de acteurs die het verschil weten te maken. Het enige wat je makers zou kunnen verwijten is dat de keerzijde van de roem wat uitgebreider behandeld had mogen worden maar het voordeel van deze aanpak is wel dat dit een tamelijk vrolijk geheel blijft. Het is dan ook maar de vraag of een hang naar meer drama de film goed zou hebben gedaan. Wat ik wel weet is dat Patrick Fugit de rol van zijn leven speelt als de naïeve en onbevangen William. Zijn karakter staat voor de onschuld van zijn tijd al werd hier wel verandering in gebracht door de rebellie jegens zijn moeder. Die word op haar beurt prachtig vertolkt door Frances McDormand die een stereotype moeder vertolkt maar die tegelijkertijd spot on is. Don’t do drugs!

Ik heb het vaker gezegd en ik zal het blijven benadrukken dat Billy Crudup één van de meest onderschatte acteurs is. Hij bewijst dit opnieuw met de rol van de uiterst charismatische gitarist met een hart van goud. Van de acteertalenten van Kate Hudson ben ik nooit overtuigd geweest maar in Almost Famous zet ze een uitstekende rol weg als Penny Lane waar gewoon weinig op aan te merken valt. Jason Lee doet het eveneens prima en mag als leadzanger de meer komische noot verzorgen terwijl we eveneens Jimmy Fallon nog even voorbij zien komen als Dennis Hope. Goed kijken want anders zul je hem niet herkennen. Philip Seymour Hoffman stond slechts 4 dagen op de set maar etaleert nogmaals zijn kunnen als Lester Bangs. Hoffman zou alleen nooit kunnen vermoeden dat hij zoveel gemeen had met Lester want beiden hebben gemeen dat ze in werkelijkheid (veel) te vroeg zijn overleden aan de gevolgen van een overdosis drugs.

Rating:
9.0 / 10

Twister

Jaar: 1996
Regie: Jan de Bont
Cast: Bill Paxton, Helen Hunt, Cary Elwes, Jami Gertz, Philip Seymour Hoffman, Lois Smith, Alan Ruck, Sean Whalen, Scott Thomson, Todd Field, Joey Slotnick, Wendle Josepher, Jeremy Davies e.a.

Het verhaal:
Twee wetenschappers die alles in het werk stellen om de waarschuwingstijd te vergroten van een twister, willen elektronische meetapparatuur in het hart van de tornado brengen om hem zo beter te kunnen bestuderen en de weg die hij aflegt te kunnen voorspellen. Dit kan echter alleen door recht in haar dodelijke pad te gaan staan en te proberen het pas op het allerlaatste moment uit de weg te gaan…

Het oordeel:
Na decennia lang actief te zijn geweest als cameraman (Turks Fruit, Flatliners, Basic Instinct) kroop Jan de Bont voor het eerst op de regiestoel voor het enerverende Speed (1994). Hierna had hij de projecten voor het uitzoeken en zijn oog viel op een script van Michael Crichtond (en diens vrouw) die in het jaar daarvoor als schrijver een letterlijk monstersucces kende met Jurassic Park.

Wanneer je een actiefilm van heel wat jaartjes terug gaat (her)bekijken is de kans groot dat de special effects erg gedateerd aanvoelen. Ik was dan ook zeer verbaasd over het feit dat de CGI effecten, op sommige shots na, anno 2015 nog steeds weten te overtuigen. Twister heeft de tand des tijds op het gebied van special effects prima weten te doorstaan en de mooi in beeld gebrachte tornado’s vormen de hoogtepunten van het verhaal. Eén bijzondere scène springt er op visueel vlak niet uit maar de verschillende tornado’s worden met de nodige variatie gepresenteerd zodat je nooit het gevoel bekruipt van been there, done that.

Dat de visuals meer dan in orde zijn is maar goed ook want veel meer heeft deze actiefilm niet om het lijf. De scheidingsperikelen tussen Jo en Bill zijn simplistisch, ongeloofwaardig en een tikkeltje knullig. Dat deze twee personages op het eind in elkaars armen zullen vallen kan iedere leek van tevoren bedenken. Het wordt er niet bepaald beter op wanneer je jezelf realiseert dat de rest van de speelduur wordt opgeslokt door scènes waarin de tornadojagers naar het nieuws kijken om vervolgens als een dolle richting de tornado te rijden. Spectaculair gefilmd maar dit kunstje wordt wel driemaal herhaald.

Verhaaltechnisch zijn de manschappen van Jonas Miller de grootste dooddoeners want voor mij is het volstrekt onduidelijk waarom deze concurrerende tornadojagers worden neergezet als een stel schurken. Jonas haalt geen lage streken uit, doet niemand kwaad en is gewoon wat trager dan de rest. Doordat ze in zwarte auto’s rijden en gesponsord worden (hoe ironisch is het dan om te zien dat Twister zo leunt op de reclame voor Pepsi) wordt getracht de evilness extra te benadrukken. Het lot wat dit team te wachten staat richting de ontknoping hadden ze niet verdiend. Zuur ook als je bedenkt dat Twister voor een rampenfilm opvallend weinig dodelijke slachtoffers kent. Ik heb er namelijk maar drie geteld.

In Helen Hunt heeft men indertijd een geschikte actrice gevonden om gestalte te geven aan de bitse Jo en op acteergebied zet zij de beste rol weg. Dat kan niet worden gezegd van Bill Paxton die in de huid mocht kruipen van de zeurderige Bill; een karakter dat in de tweede helft van de film beter te pruimen is. De ondersteunende cast krijgt weinig te doen, laat staan dat er sprake is van enige karakterontwikkeling. Het blijft echter wel leuk om een Hollywoodfilm van weleer te zien om de bekende gezichten te spotten. Twister leunt erg op haar special effects en voor een rampenfilm is daar niets mis mee. Per definitie blijft dit nog steeds één van de betere films in dit subgenre.

Rating:
6.9 / 10