Jaar: 2013
Regie: Gavin Hood
Cast: Asa Butterfield, Harrison Ford, Hailee Steinfeld, Abigail Breslin, Ben Kingsley, Viola Davis e.a.
Het verhaal:
Zeventig jaar is er inmiddels verstreken sinds de laatste alien-invasie, die een immense strijd tussen de mens en een alien-ras genaamd ‘de Formics’ als gevolg had. De jonge Ender Wiggin (Asa Butterfield), een uiterst ontwikkeld kind, wordt naar een militaire school gestuurd die zich in de ruimte bevindt. Hier wordt hij samen met andere getalenteerde leeftijdsgenoten getraind en opgeleid om voorbereid te zijn op toekomstige invasies.
Het oordeel:
De Zuid-Afrikaanse Gavin Hood heeft zich met films Tsotsi (2005) en Rendition (2007) ontpopt als een vakkundige regisseur die maatschappelijke vragen niet uit de weg gaat. Het zwakkere X-Men Origins: Wolverine dateert alweer uit 2009 dus het werd weer eens tijd dat Hood op de regiestoel klom.
Ender’s Game is de gelijknamige verfilming van Orson Scott Card’s bestseller en na het zien van de film ben ik razend benieuwd geworden naar het boek. Helaas is dat niet dankzij een goede film… integendeel zelfs. Ik kan het me namelijk niet voorstellen dat het boek zo’n incoherent geheel vormt zoals dat hier wordt gepresenteerd in de verfilming. Het scenario kent meer gaten dan Zwitserse gatenkaas en het meest kwalijke aspect is dat het scenario veel, heel veel vragen onbeantwoord laat.
Zo is er Colonel Graff die veel potentie ziet in cadet Ender. Waarom hij van het begin af aan onder de indruk is van zijn pupil wordt nooit duidelijk gemaakt en de kijker heeft dit maar te slikken. Waarom jongeren in deze oorlog op belangrijke posities worden gezet is ook een gegeven wat niet wordt belicht. Ja, er wordt wat geroepen over het feit dat jongeren sneller kunnen denken en schakelen maar waarom zien we louter tieners aan het roer? Waar zijn bijvoorbeeld de jongeren die de bevolkingscategorie van 20-30 jarigen bevolkt? Ook over de invasie van 70 jaar geleden krijgen we weinig te weten en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Ender’s Game laat zich nog het beste beschrijven als een Sci-Fi jeugdfilm met een groot budget. Het goede nieuws is dat we zien waar de $ 110.000.000 grotendeels aan op is gegaan. Qua visuele effecten valt er weinig te klagen alhoewel we hier en daar wel een verdwaalde scène tegen komen waarbij de visuals opvallend slecht zijn. In ieder geval proberen Hood & Co. een handvol leuk bedachte actiescènes te presenteren en met name de oefeningen tussen de jongeren mogen er wel zijn. Het tempo van het verhaal is aardig maar dat kan ook niet anders wanneer Hood, die naast de regie ook het scenario schreef, besluit om zoveel gebeurtenissen in de 114 minuten probeert te proppen.
Het levert helaas geen al te beste film op. Naast de plotgaten en onbeantwoorde vragen maakt Ender’s Game het zich ook makkelijk om het maar helemaal niet over het concept kindsoldaten te hebben. Er is weliswaar één personage die haar bedenkingen uitspreekt maar verder is het leiderschap, oorlogszucht, tactiek en eer wat de klok slaat. Dit zijn geen tieners die worstelen met de pubertijd maar harde soldaten in wording. Het maakt het er allemaal niet realistischer op (voor zover je daarvan kunt spreken in een Sci-Fi) maar voor een screenplay dat morele kwesties vermijdt slaat het einde als een tang op een varken. Ik zat bijna met open mond naar het scherm te turen toen de nasleep van de grote ontknoping zich aandiende. Een tof einde zo bedacht ik me totdat men besloot om Ender’s Game toch maar weer hoopvol te laten eindigen. Een grote teleurstelling.
Asa Butterfield, het schattige jongetje uit Hugo (2011) is er niet knapper op geworden maar hij staat zijn mannetje als de uitverkorene. Hij overtuigd eerst als schuchter mannetje die zich langzaamaan ontpopt tot onbevreesde en ietwat arrogante leider. Harrison Ford acteert al jaren op de automatische piloot maar het moet worden gezegd dat zijn personage geloofwaardiger overkomt door Ford’s charisma. De rest van de cast is eigenlijk bijzaak; Hailee Steinfeld wordt gedegradeerd tot louter vrouwelijke opvulling, Ben Kingsley is niet meer dan degelijk, Abigail Breslin is maar eventjes te zien en Viola Davis fungeert als misplaatst geweten van de film.
Jaar: 2013
Naar De Film 