House of Cards: Seizoen 4

Jaar: 2016
Cast: Kevin Spacey, Robin Wright, Michael Kelly, Derek Cecil, Jayne Atkinson, Joel Kinnaman, Neve Campbell, Paul Sparks, Boris McGiver, Dominique McElligott, Ellen Burstyn

Het verhaal:
Terwijl het huwelijk van de Underwoods onder absolute hoogspanning staat dient alle aandacht uit te gaan naar de verkiezingen van 2o16. In zijn eigen partij zal Frank het op moeten nemen tegen Heather Dunbar maar vind nog meer geduchte tegenstand in de gedoodverfde Republikeinse kandidaat Will Conway.

Everest

Jaar: 2015
Regie: Baltasar Kormákur
Cast: Jason Clarke, John Hawkes, Michael Kelly, Josh Brolin, Jake Gyllenhaal, Emily Watson, Keira Knightley, Robin Wright, Sam Worthington

Het verhaal:
1996. Ondanks waarschuwingen over een grote storm die voorspeld is, gaan twee teams op klimexpeditie naar de top van de Mount Everest. Een team staat onder leiding van gids Rob Hall (Jason Clarke), het andere team wordt geleid door Scott Fischer (Jake Gyllenhaal). Journalist Jon Krakauer (Michael Kelly) gaat mee om verslag te doen van het ‘commercieel’ uitbuiten van Mount Everest.

House of Cards: Seizoen 3

Jaar: 2015
Cast: Kevin Spacey, Robin Wright, Michael Kelly, Molly Parker, Nathan Darrow, Mahershala Ali, Elizabeth Marvel, Lars Mikkelsen

Het verhaal:
De medogenloze Francis Underwood (Kevin Spacey) doet er alles aan om Washington D.C. te veroveren. Dit doet hij niet alleen, maar met de hulp van zijn even ambitieuze vrouw Claire (Robin Wright) en zijn ‘chief of staff’ Doug Stamper (Michael Kelly).

Het oordeel:
Na twee meesterlijke seizoenen was de kritiek op de derde reeks niet mals. Hoewel vrijwel iedereen het erover eens is dat House of Cards nog steeds het bekijken waard is vielen velen over elkaar heen om te duiden waarom de jongste reeks zo tegenviel. Maar is seizoen inderdaad een hele stap terug?

Het antwoord op deze vraag is even kort als krachtig; nee. Ik ben het er echter wel mee eens dat er ingeleverd wordt op het gebied van spanning. Dit lag dan wel weer in de lijn der verwachting gezien het verloop van het verhaal. Frank Underwood beklede voorheen de posities van majority whip en vicepresident. Functies die niet heel bekend zijn bij het grote publiek maar waar we aan de hand van Frank wel alle details zagen van deze enorme slangenkuil. Politieke intriges, een verbeten jacht van een stel journalisten en een protagonist die zijn tegenstanders altijd een paar stappen voor is behoorden tot de vaste ingrediënten die van House of Cards een meeslepend en tevens erg spannend politiek drama maakten.

Frank en Claire hebben in deze derde reeks hun ultieme doel bereikt en als president en first lady van de Verenigde Staten staan ze vol in de spotlights met als logisch gevolg dat ze minder vaak over de schreef kunnen gaan. Hierdoor waren de makers gedwongen om een andere kant op te gaan maar ze kunnen erg tevreden zijn met het resultaat. Waar je als kijker in het tweede seizoen soms medelijden had met president Walker is het bijzonder om te zien dat Frank zich een jaar later min of meer in dezelfde positie verkeert. Zijn eigen partij keert zich tegen hem, op de majority whip kan niet gebouwd worden, zijn vaste rechterhand is nog herstellende van een laffe aanval en zijn vrouw wil dan ook nog eens een functie van formaat gaan bekleden.

En hieruit vloeit de kracht van de derde reeks want waar Frank helemaal in topvorm was als de duivelse politicus die zich vooral voortbeweegt achter de coulissen van de politieke arena zien we hier een protagonist die het loodzwaar heeft. Hoewel hij nog steeds vol passie is wanneer het aankomt op zijn eigen beleid krijgt Frank wel een veel menselijker gezicht dan we tot op heden hebben gezien. Achter zijn geniepige gezicht schuilt eveneens een onzekere man die richting het einde van het seizoen machteloos toe staat te kijken en vermoeid oogt. Ditmaal wordt de nadruk meer gelegd op het wankele huwelijk van de twee belangrijkste personages en hoewel je soms wat meer verlangt naar politieke intriges is dit een keuze die logisch is maar ook erg goed uitpakt.

Hiermee claim ik niet dat er te weinig gebeurd in deze 13 afleveringen want naast de eerder genoemde problemen zijn er tal van situaties die de nodige aandacht eisen. Zo is er de dreiging van een nieuwe koude oorlog wanneer Frank het opneemt tegen zijn Russische ambtsgenoot en dit leidt tot enkele knetterende situaties. In de tweede helft van de reeks staan de democratische verkiezingen voor de deur waarin Frank het opneemt tegen voormalig landsadvocate Heather Dunbar waarmee moet worden gezegd dat de makers opnieuw een tegenstander van formaat hebben gepresenteerd. Maar er spelen nog genoeg andere (rand)zaken die ervoor zullen zorgen dat de derde reeks het bekijken meer dan waard is. Voor mij in ieder geval geen teleurstellend seizoen en zelfs nog een fractie beter dan de tweede reeks.

Rating:
9.1 / 10

House of Cards: Seizoen 2

Jaar: 2014
Cast: Kevin Spacey, Robin Wright, Michael Kelly, Molly Parker, Michel Gill, Gerald McRaney, Nathan Darrow, Mahershala Ali, Derek Cecil, Rachel Brosnahan

Het verhaal:
Het geslepen en genadeloze congreslid Francis Underwood en zijn vrouw Claire wijken nergens voor terug om alles te bemachtigen. Dit verdorven politieke drama dringt diep door in de duistere wereld van hebzucht, seks en corruptie in het hedendaagse Washington.

Het oordeel:
Na het enerverende en briljante eerste seizoen waren mijn verwachtingen voor de tweede reeks niets minder dan torenhoog. Weet men deze verwachtingen ook in te lossen?

Vrijwel iedere (succes)serie krijgt ermee te maken dat er vroeg of laat bepalende gezichten vervangen dienen te worden om de meest uiteenlopende redenen. Soms leidt dit tot bizarre taferelen (in Game of Thrones lopen er personages rond die door verschillende acteurs worden vertolkt) en ook House of Cards moest afscheid nemen van één van de bepalende gezichten. De manier waarop dit gedaan wordt is behoorlijk verrassend maar weet de toon weer direct te zetten. Maar het meest iconische moment dient zich aan wanneer Frank zich voor de eerste keer dit seizoen wend tot de kijker: There is one rule: Hunt or be hunted. Welcome back.

In het eerste seizoen zagen we hoe Frank het wilde schoppen tot de positie van vicepresident en met het bekleden van deze positie zien we tegelijkertijd machtig(ere) vijanden opduiken. Ditmaal vormt Raymond Tusk de nemesis die als de directe adviseur van de president en met een vermogen van 35 miljoen dollar een vijand van niveau is. Het kat- en muisspel is al een spektakel op zich en wanneer Frank de woorden let the butchering begin uitspreekt weet je als kijker uiteraard wat je mag gaan verwachten. Ook nieuw is het gezicht van Jacqueline Sharp die als whip de plaatsvervanger dient te worden van Frank en iedere dag worstelt met diens erfenis. Met de komst van Raymond en Jacqueline blijft House of Cards fris en verdwijnt het thrillerachtig subplot van de eerste reeks wat meer naar de achtergrond.

Het maakt de serie er niet minder sterk door maar de eerste reeks had nog het elan van het onheilspellende terwijl ik tijdens het bekijken van de tweede reeks vaker het gevoel had dat ik wist wat er ging komen. Qua niveau loopt het elkaar nauwelijks want onder de streep biedt seizoen 2 vooral meer van hetzelfde. Nog steeds blijkt het een ijzersterke formule te zijn waarin Kevin Spacey nog steeds schittert als schofterige hond die één doel voor ogen heeft en waarvoor alles dient te wijken. Nog steeds vraag ik me af hoe het kan dat zo’n geniepig personage nog steeds op de sympathie van de kijker kan rekenen maar het is een genot van de eerste tot de laatste aflevering. Eens temeer bewijzen de makers dat House of Cards tot de absolute top van de TV series gerekend kan worden en er zijn weinig series die zo’n verslavende werking hebben.

Het acteerwerk van Kevin Spacey is één van de belangrijkste redenen om House of Cards te kijken en het blijft een genot om te zien hoe hij zijn tegenstanders altijd weer te slim af is terwijl hij zelf op de meest onmogelijke manieren de dans ontspringt. Met haar rustige voorkomen vormt Robin Wright de tegenpool maar de interactie tussen haar en Spacey is ongekend; hun chemistry is zeer goed voelbaar. Over de gehele linie wordt er goed geacteerd maar de beste bijrollen dit seizoen zijn er voor Gerald McRaney (Raymond Tusk), Molly Parker (Jacqueline Sharp) en Michael Kelly (Doug Stamper).

Rating:
8.9 / 10

House of Cards: Seizoen 1

Jaar: 2013
Cast: Kevin Spacey, Robin Wright, Kate Mara, Michael Kelly, Corey Stoll, Sakina Jaffrey, Michael Gill, Mahershala Ali, Nathan Darrow e.a.

Het verhaal:
Het geslepen en genadeloze congreslid Francis Underwood en zijn vrouw Claire wijken nergens voor terug om alles te bemachtigen. Dit verdorven politieke drama dringt diep door in de duistere wereld van hebzucht, seks en corruptie in het hedendaagse Washington. 

Het oordeel:
We zagen het al eerder dat toonaangevende filmregisseurs hun werkgebied uitbreiden naar dat van de TV series. Neil Jordan (The Borgias) Michael Mann (Luck), Martin Scorsese (Boardwalk Empire) en Frank Darabont (The Walking Dead) zijn zomaar enkele voorbeelden. Aan dit rijtje mogen we David Fincher (Gone Girl, Fight Club) nu ook toevoegen.

Voor de camera’s zien we tegenwoordig ook steeds meer Hollywoodacteurs verschijnen en de combinatie van David Fincher en Kevin Spacey is wat wij noemen een voltreffer. Fincher regisseerde de eerste twee afleveringen en treed op als executive producer maar zijn signature is vanaf het begin al duidelijk aanwezig. Heerlijk gewaagd is bijvoorbeeld de manier waarop Francis zich tot de kijker richt. Het is een merkwaardig stijlmiddel dat we vaker hebben zien mislukken maar in House of Cards lijkt het precies te passen. Hieraan wordt een extra dimensie toegevoegd doordat je als kijker deelgenoot wordt van Underwood’s masterplan en gniffel je hard om diens vileine commentaar. Dee kille en onderbelichte vertrekken (huize Underwood) verraden tevens de stempel van Fincher.

Wie het vermoeden heeft dat dit een stoffige serie met langdradige dialogen is zal bedrogen uit komen want House of Cards bied eersteklas vermaak. Hiervoor is men zeer grote dank verschuldigd aan de scriptschrijvers die het aandurfden om van het eerste seizoen 13 afleveringen te creëren die zich het beste laat beschouwen als één lange speelfilm. In een tijd waarin veel series iedere episode een nieuw onderwerp aansnijden voelt dit als een zeer welkome afwisseling. Nog meer ben ik onder de indruk van de werkelijk fantastische dialogen die met veel vaart, messcherp en voorzien van een tikkeltje humor op de kijker worden afgevuurd. Ondanks dat de serie zich volledig focust op Francis zijn er aan verhaallijnen geen gebrek en het is werkelijk een genot om te zien hoe een bepaalde actie wordt verricht en dat dit later het ontbrekende puzzelstukje blijkt te zijn.

Voor een serie die zich zo focust op één hoofdpersonage is het cruciaal dat men hiervoor de geschikte acteur vind. Hollywoodveteraan Kevin Spacey was alweer bijna van de radar verdwenen maar maakt met zijn vertolking van Francis Underwood een legendarische comeback. Hij is de ideale acteur die moeiteloos weet te overtuigen als de bijzonder intelligente senator die zijn collega’s altijd een stap voor lijkt te zijn. Vastberaden, zo vals als een hond maar al zijn verraderlijke acties zijn voorzien van de nodige stijl. Je juicht voor dit personage ondanks dat het een verdorven individu is die niets en niemand ontziet om de absolute top te bereiken en dat kan als een groot compliment worden gezien aan het adres van Spacey.

Spacey is echter niet de enige acteur die indruk weet te maken want ook Robin Wright is uitermate sterk als zijn filmvrouw Claire die er tevens een verwerpelijke moraal erop nahoudt. De journaliste waarmee Francis vanaf het begin de samenwerking aan gaat wordt vertolkt door Kate Mara maar naarmate de afleveringen vorderen begon dit personage wat irritatie op te wekken door de omslag van haar standpunt. Michael Kelly en Corey Stoll zijn zeer goed op dreef als respectievelijk Underwood’s rechterhand Doug Stamper en Peter Russo. House of Cards herbergt ook op acteergebied zoveel kwaliteit dat qua performance niemand echt uit de toon valt. Het enige verwijt wat je de makers zou kunnen maken is dat het eerste seizoen wel erg open eindigt. Gelukkig kan ik nu meteen door met het 2e seizoen maar gaat dit zien; House of Cards: Seizoen 1 nadert de perfectie. En dat zeg ik zelden….

Rating:
9.2 / 10