Burnt

Jaar: 2015
Regie: John Wells
Cast: Bradley Cooper, Sienna Miller, Omar Sy, Daniel Brühl, Emma Thompson, Uma Thurman, Alicia Vikander, Matthew Rhys

Het verhaal:
Adam Jones is een chef-kok die zijn Parijse restaurant met Michelinsterren is kwijtgeraakt. Nadat hij enige tijd niet in de keuken heeft gestaan besluit hij zijn team weer samen te brengen in Londen, met als doel het beste restaurant ooit op te richten. Hij probeert voor drie Michelinsterren te gaan.

Kill Bill: Vol 2

Jaar: 2003
Regie: Quentin Tarantino
Cast: Uma Thurman, David Carradine, Daryl Hannah, Michael Madsen

Het verhaal:
Na de eerste twee namen op haar moordlijst te hebben doorgestreept vervolgt The Bride haar missie om wraak te nemen op haar vroegere handlangers: na O-Ren Ishii en Vernita Green is het nu de beurt aan Elle Driver, Budd en uiteindelijk haar baas Bill. Er is echter een onverwachte troef in het spel.

Het oordeel:
Na de onverwachte ontknoping van Kill Bill: Vol. 1 moesten wij filmliefhebbers 5 lange maanden wachten alvorens we getuige mochten zijn van het vervolg van The Bride’s bloederige wraakzucht. Zou deze net zo goed zijn als het eerste deel?

Pas nadat bleek dat Quentin’s Tarantino wraakepos de vier uur zou overschrijden nam de filmstudio het besluit om Kill Bill op te splitsen in twee delen. Het is dat je vooraf over deze informatie beschikt want inhoudelijk lijken beide delen weinig op elkaar. Natuurlijk staat de wraaktocht centraal maar waar in Volume 1 de martial arts en het Verre Oosten de boventoon voeren wordt dit in Volume 2 ingewisseld voor meer diepgang en lijkt het meer op een hommage aan de western. De zanderige vlaktes, onverzorgde personages en de nadrukkelijk aanwezige muziek van Morricone versterken dit beeld alleen maar.

Qua actie neemt dit deel een paar stappen terug om meer nadruk te leggen op het verhaal en de karakterontwikkelingen. Het is een welkome afwisseling die ervoor zorgt dat het belangrijkste personage enorm wordt uitgediept aan de hand van diverse flashbacks. Het maakt zoals ik al eerder aangaf Beatrix Kiddo tot een actieheldin van vlees en bloed. In deel 1 zagen we al diverse fijne anekdotes voorbij komen maar in Kill Bill: Volume 2 zijn deze veel nadrukkelijker aanwezig. Briljant is bijvoorbeeld de monoloog waarin Bill verwoord hoe de mensheid eruit ziet door de ogen van Superman. Maar ook Elle’s opsomming van feiten uit haar notitieblokje en Pai Mei’s wijsheden zijn niets minder dan epische hoogtepunten.

Niet alleen qua actie wordt er een stapje terug gedaan. Dit tweede segment straalt meer rust uit en zijn ook de visuele vondsten wat terug geschroefd. Dit werkt niet in het nadeel van Vol. 2 en er zijn nog genoeg stijlelementen die de liefhebbers onder ons zullen doen watertanden. De grofkorrelige flashbacks met Pai Mei en de beruchte begrafenisscène zijn enkele tot de verbeelding sprekende voorbeelden maar het hoogtepunt is toch wel het langverwachte en bikkelharde gevecht met nemesis Elle Driver. Doorspekt van ranzigheid en voorzien van een kleine komische noot is dit een weergaloos gefilmd gevecht die tot één van de beste actiescènes allertijden gerekend mag worden.

Wat Volume 2 voor heeft op haar voorganger en wat de film zo ongelooflijk goed maakt is de emotionele lading die het verhaal mee heeft gekregen. Het geheel voelt veel verfijnder aan en tot op de laatste momenten af weet je niet hoe de film zal gaan eindigen. Dat er een eind komt aan het leven van Bill lijkt een uitgemaakte zaak maar de manier waarop is even plotseling als vindingrijk en weet absoluut een gevoelige snaar te raken. Bill is dan ook de perfecte belichameling van het kwaad. Uiterst charismatisch, vriendelijk maar tegelijkertijd bijzonder hard en doeltreffend. Een heel uur wordt ingeruimd voor de uiteindelijke confrontatie tussen Beatrix en Bill maar nergens voelt dit te lang aan en bestaat zelfs het verlangen naar een langere speelduur.

De rol van Beatrix Kiddo zal een droom zijn voor vele actrices want het is zelden vertoond dat in een actierijk spektakel als Kill Bill de hoofdrolspeelster zoveel diepgang mee krijgt. Uma Thurman presteert boven verwachting en haalt het allerbeste uit haarzelf naar boven. Haar vertolking van Beatrix Kiddo is voortreffelijk. Bijna net zo goed is David Carradine als Bill die vreemd genoeg nog op sympathie en begrip van de kijker kan rekenen. Het toont nog maar eens aan hoe Carradine erin is geslaagd een niet alledaagse schurk neer te zetten. Verder zien we Daryl Hannah lekker genieten van haar rol als feeks Elle en levert Michael Madsen een relatief korte maar doeltreffende bijdrage als Budd. Michael Parks en Gordon Liu vertolken beide dubbelrollen in dit epos en mogen zeker niet onvermeld blijven.

Rating:
9.5 / 10

Kill Bill: Vol 1

Jaar: 2003
Regie: Quentin Tarantino
Cast: Uma Thurman, Lucy Liu, Vivica A. Fox, Daryl Hannah, David Carradine, Michael Madsen

Het verhaal:
De huurmoordenaar ‘The Bride’ wordt op haar eigen bruiloft neergeschoten door haar opdrachtgever Bill en zijn handlangers. Ze overleeft de aanslag, maar door een kogel in haar hoofd ligt ze vier jaar in coma. Als ze bijkomt, is ze compleet over de rooie en vastbesloten om wraak te nemen. Ze gaat op zoek naar de bendeleden om ze één voor één te vermoorden. Bill bewaart ze tot het laatst…

Het oordeel:
Met zijn regiedebuut Reservoir Dogs (1992) zette Quentin Tarantino zich direct op de kaart als rising star. Een status die werd bevestigd en hem legendarisch maakte met het meesterwerk Pulp Fiction (1994). Hierna volgde het iets minder geslaagde Jackie Brown (1997) en was het zes jaar wachten op zijn vierde film Kill Bill: Vol. 1.

Het is een algemeen bekend gegeven dat Tarantino een wandelende filmencyclopedie is en liefhebbers van de ouderwetse B-films zullen smullen van de talloze verwijzingen naar deze klassiekers. Ondergetekende rekent zichzelf tot deze categorie waardoor beide Kill Bill films nog een stuk beter smaken. De aanwezigheid van vergeten sterren als Sonny Chiba (die overigens in het echte leven ook katana’s maakt) en Gordon Liu, het motorpak dat een hommage is aan Bruce Lee in Game of Death, de zwart/wit beelden, de zonnebril van Buck die hetzelfde is als die van Christian Slater in True Romance en zo zijn er legio voorbeelden. Maar ook de muziek verwijst naar talloze bekende en minder bekende films want in plaats van een originele score in elkaar te zetten is alle muziek afkomstig uit de privécollectie van Tarantino. En het is de muziek die een onmiskenbare indruk achter laat want de soundtrack van Kill Bill is niets minder dan fenomenaal.

Verhaaltechnisch gezien is de film minder origineel maar als Tarantino hier één ding bewijst is het wel dat vorm wel degelijk boven inhoud kan gaan. Het plot waarin een voormalige huurmoordenares wordt verraden, voor dood wordt achtergelaten en hierna op wraak zint is simplistisch maar door te kiezen voor een niet chronologische vertelstructuur (de film vangt aan met de strijd tussen The Bride en Vernita Green, nr 2 van de lijst) smaakt het toch net wat anders. Wat ook een wezenlijk verschil maakt ten opzichte van andere wraakfilms is dat The Bride ook echt een personage met diepgang is. Beetje bij beetje krijgen we meer te weten over haar verleden en haar beweegredenen om te doen wat ze heeft gedaan. Hoe absurd Kill Bill: Vol. 1 bij tijd en wijle ook moge zijn, The Bride is een realistische actieheldin die haar plek in de geschiedenisboeken ruimschoots verdiend. Dit is niet in de laatste plaats te danken aan de briljante dialogen waar Tarantino een patent op lijkt te hebben.

Op visueel gebied worden alle registers opengetrokken en voor een regisseur die hiervoor nog nooit een grote actiescène in goede banen heeft geleid is het resultaat verbluffend. Het epische hoogtepunt voltrekt zich in The House of Blue Leaves waarin de heldin het opneemt tegen de Crazy 88. Afgehakte ledematen, spuitende bloedfonteinen, spelen met de zwaartekracht, een overgang naar zwart/wit beelden komen allen veelvuldig voorbij in een lange finale die zelden zo spectaculair in beeld zijn gebracht. Fenomenaal is eveneens een typering waarmee het anime gedeelte kan worden omschreven en waarin we getuige zijn van de jeugdjaren van O-Ren Ishii. Gewaagd maar emotioneel beladen en tegelijkertijd spijkerhard.

Volledig in lijn met de B-films waaraan Kill Bill: Vol. 1 naar verwijst is de film in alle opzichten grotesk en het enige (maar dan ook echt enige) minpuntje wat ik kan bedenken is het gebrek aan logica. Ik vraag me namelijk toch echt af wat er zou gebeuren als ik met mijn Hattori Hanzo katana (ja, ik heb een door David Carradine gesigneerd replica) in zou checken bij Schiphol. Ik verwacht niet dat dit attribuut mee zou mogen als handbagage.

Het personage The Bride is tijdens de opnamen van Pulp Fiction ontsproten aan de gedachten van Uma Thurman en ondanks haar zwangerschap wilde Tarantino haar zo graag in deze film hebben dat hij de productie heeft uitgesteld. Het resultaat mag er zijn want Thurman zet de beste rol uit haar carrière weg als de wraakbeluste Beatrix Kiddo. David Carradine vervult als opperbaas Bill een cruciale rol maar in het eerste deel horen we alleen zijn kill stem terwijl Michael Madsen slechts twee zinnen aan het einde van de film op mag lepelen. Lucy Liu is op haar best als O-Ren Ishii die je maar beter niet naar haar afkomst kunt vragen.

Rating:
9.3 / 10