House of Cards: Seizoen 2

Jaar: 2014
Cast: Kevin Spacey, Robin Wright, Michael Kelly, Molly Parker, Michel Gill, Gerald McRaney, Nathan Darrow, Mahershala Ali, Derek Cecil, Rachel Brosnahan

Het verhaal:
Het geslepen en genadeloze congreslid Francis Underwood en zijn vrouw Claire wijken nergens voor terug om alles te bemachtigen. Dit verdorven politieke drama dringt diep door in de duistere wereld van hebzucht, seks en corruptie in het hedendaagse Washington.

Het oordeel:
Na het enerverende en briljante eerste seizoen waren mijn verwachtingen voor de tweede reeks niets minder dan torenhoog. Weet men deze verwachtingen ook in te lossen?

Vrijwel iedere (succes)serie krijgt ermee te maken dat er vroeg of laat bepalende gezichten vervangen dienen te worden om de meest uiteenlopende redenen. Soms leidt dit tot bizarre taferelen (in Game of Thrones lopen er personages rond die door verschillende acteurs worden vertolkt) en ook House of Cards moest afscheid nemen van één van de bepalende gezichten. De manier waarop dit gedaan wordt is behoorlijk verrassend maar weet de toon weer direct te zetten. Maar het meest iconische moment dient zich aan wanneer Frank zich voor de eerste keer dit seizoen wend tot de kijker: There is one rule: Hunt or be hunted. Welcome back.

In het eerste seizoen zagen we hoe Frank het wilde schoppen tot de positie van vicepresident en met het bekleden van deze positie zien we tegelijkertijd machtig(ere) vijanden opduiken. Ditmaal vormt Raymond Tusk de nemesis die als de directe adviseur van de president en met een vermogen van 35 miljoen dollar een vijand van niveau is. Het kat- en muisspel is al een spektakel op zich en wanneer Frank de woorden let the butchering begin uitspreekt weet je als kijker uiteraard wat je mag gaan verwachten. Ook nieuw is het gezicht van Jacqueline Sharp die als whip de plaatsvervanger dient te worden van Frank en iedere dag worstelt met diens erfenis. Met de komst van Raymond en Jacqueline blijft House of Cards fris en verdwijnt het thrillerachtig subplot van de eerste reeks wat meer naar de achtergrond.

Het maakt de serie er niet minder sterk door maar de eerste reeks had nog het elan van het onheilspellende terwijl ik tijdens het bekijken van de tweede reeks vaker het gevoel had dat ik wist wat er ging komen. Qua niveau loopt het elkaar nauwelijks want onder de streep biedt seizoen 2 vooral meer van hetzelfde. Nog steeds blijkt het een ijzersterke formule te zijn waarin Kevin Spacey nog steeds schittert als schofterige hond die één doel voor ogen heeft en waarvoor alles dient te wijken. Nog steeds vraag ik me af hoe het kan dat zo’n geniepig personage nog steeds op de sympathie van de kijker kan rekenen maar het is een genot van de eerste tot de laatste aflevering. Eens temeer bewijzen de makers dat House of Cards tot de absolute top van de TV series gerekend kan worden en er zijn weinig series die zo’n verslavende werking hebben.

Het acteerwerk van Kevin Spacey is één van de belangrijkste redenen om House of Cards te kijken en het blijft een genot om te zien hoe hij zijn tegenstanders altijd weer te slim af is terwijl hij zelf op de meest onmogelijke manieren de dans ontspringt. Met haar rustige voorkomen vormt Robin Wright de tegenpool maar de interactie tussen haar en Spacey is ongekend; hun chemistry is zeer goed voelbaar. Over de gehele linie wordt er goed geacteerd maar de beste bijrollen dit seizoen zijn er voor Gerald McRaney (Raymond Tusk), Molly Parker (Jacqueline Sharp) en Michael Kelly (Doug Stamper).

Rating:
8.9 / 10

The Best of Me

Jaar: 2014
Regie: Michael Hoffman
Cast: James Marsden, Michelle Monaghan, Luke Bracey, Liana Liberato, Gerald McRaney

Het verhaal:
Twee totaal verschillende tieners worden verliefd op elkaar in de middelbare school. Kort daarna worden ze echter gescheiden en kiezen ze elk een radicaal verschillend pad. 21 jaar later, op een begrafenis, ontmoeten ze elkaar weer in hun vroegere woonplaats en komen oude, pijnlijke herinneringen weer boven drijven.

Het oordeel:
Regisseur Michael Hoffman maakte tussen 1982 en 2012 slechts 12 films maar het niveau hiervan is wisselvallig. Op zijn CV prijken goede tot sterke films als The Emperor’s Club (2002) en The Last Station (2009) maar daar staan mindere titels als One Fine Day (1996) en Gambit (2012) tegenover.

Breng genoeg films in hetzelfde genre uit en je weet dat zowel publiek als critici bij je nieuwste productie heel bevooroordeeld zijn. Op zich hoeft dat niet geen probleem te zijn maar in het geval van schrijver Nicholas Sparks is dit een levensgroot issue. Zijn boeken worden na het megasucces van The Notebook (2004) aan de lopende band verfilmd en zeker de laatste jaren zien we ieder jaar een nieuwe titel verschijnen. Qua inhoud lijken deze verhalen sterk op elkaar en als je zelfs de filmposters niet meer uit elkaar kunt houden (Google maar even Nicholas Sparks movies) weet je dat het een overkill betreft. In dat opzicht deed The Best of Me het ergste vermoeden en vielen de critici over elkaar heen om de film met de grond gelijk te maken. Dit leidde o.a. tot een huidige metascore van 29/100 maar of dat nu terecht is?

Wie bekend is met de verfilmingen van Spark’s bestsellers weet inmiddels wel wat men kan verwachten. Deze films zijn stuk voor stuk zeer klef, we krijgen minimaal één sleutelscène die zich voltrekt in de stromende regen en er wordt regelmatig geschakeld tussen heden en verleden. In deze opzichten is The Best of Me plichtsgetrouw en kunnen we alle punten al vrij vroeg netjes afvinken. De romance in het verleden krijgt ditmaal wat meer screentime en het geheel is zo zoet dat het glazuur spontaan van je tanden springt. Ben je geen liefhebber van de romantische film dan wacht je een zware avond maar de romantici onder ons zullen ervan smullen.

Los van het laatste kwartier hoef je verhaaltechnisch gezien geen grote verrassingen te verwachten. The Best of Me kent een erg voorspelbaar verloop en enige nuance heeft men totaal achterwege gelaten. In een romantische film als deze is dat geen groot gemis zeker als je ziet wat voor onweerstaanbare chemistry beide volwassen hoofdrolspelers hier hebben. Hun romance is erg overtuigend, hun personages zijn heel sympathiek en de tragiek van hun liefdesgeschiedenis zal bij menigeen een gevoelige snaar weten te raken. Je zou er van alles over kunnen zeggen maar de chemie in een lovestory als deze bepaalt voor een groot deel het succes van de film. In dat opzicht is The Best of Me zonder twijfel één van de beste Sparks verfilmingen van de laatste jaren.

Zowel James Marsden als Michelle Monaghan zijn erg goed gecast als het voormalige en gedesillusioneerde liefdeskoppel. Zeker in de richting van de ontknoping resulteren hun inspanningen in een ontroerend drama. Luke Bracey en Liana Liberato doen het als de jongere varianten niet onverdienstelijk maar laten zich in geen enkel opzicht vergelijken met Marsden en Monaghan. Dit kun je overigens heel letterlijk nemen want zo lijkt Bracey in de verste verte niet op Marsden. Best jammer aangezien ze hetzelfde personage vertolken. Gerald McRaney heeft nog een aardige bijrol als de mopperende Tuck.

Rating:
6.8 / 10

Focus

Jaar: 2015
Regie: Glenn Ficarra & John Requa
Cast: Will Smith, Margot Robbie, Adrian Martinez, Gerald McRaney, Rodrigo Santoro, B.D. Wong

Het verhaal:
Nicky (Will Smith) is een meester op het gebied van misleiding, die een relatie krijgt met de nieuwbakken oplichtster Jess (Margot Robbie). Terwijl hij haar de fijne kneepjes van het vak leert, ziet hij in haar een risico en verbreekt de relatie. Drie jaar later duikt zijn voormalige vlam, nu een volleerde femme fatale, op in Buenos Aires, tijdens een lucratieve autorace. Nicky speelt een levensgevaarlijk spel, zij gooit al zijn plannen in de war en raakt de doortrapte oplichter volledig van de wijs.

Het oordeel:
Het regisseursduo Glenn Ficarra en John Requa zijn relatief onbekende namen maar ze wisten de aandacht op zich te vestigen met het vermakelijke I Love You Philip Morris (2009) en het sterke Crazy, Stupid, Love. (2011).

Situeer je verhaal in (exotische) steden als New Orleans en Buenos Aires, cast een charismatische acteur voor de hoofdrol en zet er een actrice tegenover met minstens net zoveel sexappeal en je spreekt al vrij snel van een broeierige film. Dat is wat de makers naar alle waarschijnlijkheid voor ogen hebben en dat is ook precies waar Focus voor lijkt te staan. Geholpen door energiek camerawerk weet de film al vroeg in de film een zomerse sfeer te creëren en dat voelt erg prettig. Zeker wanneer het verhaal over de vele zwendels goed af trapt met een groot dievengilde die we hun slag zien slaan in de feestelijke straten van New Orleans.

So far so good en de eerste helft van de speelduur is Focus op haar best. Hierin zijn we getuige van het geraffineerde spel, de vele creatieve manieren van stelen en de aantrekkingskracht tussen Nicky en Jess die heel wat speelminuten opsnoept. Het hoogtepunt van de film speelt zich af in de VIP ruimte tijdens de Super Bowl en deze tamelijk lange scène houdt je op het puntje van je stoel. Dit segment kent een abrupt einde en vanaf hier gaat het bergafwaarts met Focus. Het verhaal springt dan drie jaar vooruit in de tijd en dan begint het duidelijk te worden dat het scenario (geschreven door het regieduo) toch echt de zwakke schakel vormt.

Waar Focus voor de pauze heel verrassend en voortvarend van start ging heeft het er alle schijn van dat de tweede helft door een andere regisseur is ingeblikt. De Amerikaanse setting wordt verruild voor een Argentijnse en alhoewel dit een paar leuke shots oplevert is het voor mij onduidelijk waarom deze verandering in locatie en tijd plaats heeft moeten vinden. Helaas is hiermee de koek nog niet op en gaat het qua niveau van kwaad naar erger en worden zoveel plotwendingen gepresenteerd alsof het een nieuwe nationale sport betreft. We kijken hier wel naar een heistfilm en zoals het een goede traditie betaamt wordt getracht het publiek op het verkeerde been te zetten. Dat de makers hun eigen publiek daarmee niet al te serieus nemen blijkt wel uit het gegeven dat de grote climax relatief voorspelbaar is en dat het, erger nog, één spannende scène, volstrekt irrelevant maakt.

Dat Focus toch nog een ruime voldoende scoort dankt men voornamelijk aan de cast die het meer dan prima doen. Will Smith weet goed raad met zijn rol van Nicky en acteert voor zijn doen tamelijk ingetogen. Helemaal geloofwaardig als zeer slimme zwendelaar en prima op zijn plaats als hartenbreker. Margot Robbie (die opvallend veel gelijkenissen toont met een jongere Jamie Pressly) heeft haar eerste grote hoofdrol te pakken en ze doet het uitstekend als oplichtster Jess. Haar stem produceert niet het fijnste stemgeluid maar belangrijker is dat er sprake is van een goede chemistry tussen haar en Smith. Best een prestatie als je bedenkt dat met een leeftijdsverschil van 22 jaar Will Smith haar vader had kunnen zijn. Qua ondersteunende cast weinig uitschieters al hebben B.D. Wong en Adrian Martinez de meeste lachers op zijn hand. Let vooral op de scène waarin zijn Farhad foto’s laat zien aan Jess. Veel komischer gaat het niet worden.

Rating:
6.6 / 10