End of Watch

Jaar: 2012
Regie: David Ayer
Cast: Jake Gyllenhaal, Michael Peña, Natalie Martinez, Anna Kendrick, David Harbour, Frank Grillo

Het verhaal:
Taylor (Jake Gyllenhaal) en Zavala (Michael Peña) zijn twee jonge politieagenten en goede vrienden, die patrouilleren in de ruigste straten van South Central Los Angeles. De agenten leggen dagelijks hun leven in de waagschaal en worden geconfronteerd met hun huwelijk, liefde, vaderschap en de realiteit van de straten van Los Angeles

Everest

Jaar: 2015
Regie: Baltasar Kormákur
Cast: Jason Clarke, John Hawkes, Michael Kelly, Josh Brolin, Jake Gyllenhaal, Emily Watson, Keira Knightley, Robin Wright, Sam Worthington

Het verhaal:
1996. Ondanks waarschuwingen over een grote storm die voorspeld is, gaan twee teams op klimexpeditie naar de top van de Mount Everest. Een team staat onder leiding van gids Rob Hall (Jason Clarke), het andere team wordt geleid door Scott Fischer (Jake Gyllenhaal). Journalist Jon Krakauer (Michael Kelly) gaat mee om verslag te doen van het ‘commercieel’ uitbuiten van Mount Everest.

Prisoners

Jaar: 2013
Regie: Denis Villeneuve
Cast: Hugh Jackman, Jake Gyllenhaal, Viola Davis, Maria Bello, Terrence Howard, Melissa Leo, Paul Dano

Het verhaal:
Keller Dover (Hugh Jackman) wordt geconfronteerd met de ergste nachtmerrie van een ouder. Zijn zes jaar oude dochter Anna en haar vriendinnetje Joy worden vermist. Het enige aanknopingspunt is een vervallen camper die eerder in hun straat stond geparkeerd. Rechercheur Loki (Jake Gyllenhaal) leidt het onderzoek en arresteert de bestuurder Alex Jones (Paul Dano). Wegens gebrek aan bewijs moet hij de verdachte echter weer laten gaan. Wetende dat het leven van zijn dochter op het spel staat besluit Dover het heft in eigen hand te nemen.

Het oordeel:
In 2013 keek ik al reikhalzend uit naar deze sluimerende thriller en tijdens de première werd ik allesbehalve teleurgesteld. Prisoners was nog beter dan ik aanvankelijk had verwacht en behoorde absoluut tot één van de hoogtepunten van het filmjaar 2013.

Scenarioschrijver Aaron Guzikowski is er dan ook met verve in geslaagd om een ijzingwekkend verhaal neer te pennen waarin wordt ingespeeld op de angst van iedere ouder; het verlies van je kind. Misschien onder de streep niet zo zenuwslopend maar het script is voorzien van zoveel subtiele lagen dat dit niet als een gemis wordt ervaren. Neem alleen al de titel van de film die verwijst naar zoveel diverse elementen. De kinderen die gevangen zijn, de ouders die gevangen zijn in hun verdriet, de verdachte die gevangen is in zijn eigen beperkingen. Het verwijst eveneens naar de kijker want Prisoners is een film die je niet in de koude kleren gaat zitten.

Naast de schuldvraag stelt regisseur Villeneuve de prangende vraag; hoe ver zou jij gaan wanneer je kind ontvoert wordt? In dat opzicht is het contrast tussen de vaders Dover en Birch levensgroot. Waar Keller dwars ligt en naar fysiek grijpt om de verdachte een bekentenis af te laten leggen reageert Franklin juist heel ingetogen en stelt hij zich meewerkend op. Met dit grote verschil had men wat meer kunnen doen want doordat de focus op Keller ligt komen niet alleen de Birch’s er bekaaid af. Ook moeder en zoon Dover krijgen namelijk beperkte screentime.

Het zal de makers er niet om te doen zijn geweest. Veel liever richten zij hun vizier op de ontvoeringszaak zelf en wordt het onderzoek van Loki uitvoerig belicht. De detective en de wanhopige vader hebben veel met elkaar gemeen maar reageren beiden totaal verschillend op de gebeurtenissen. Het zijn de relaties tussen deze twee die Prisoners tot een dijk van een film maken. Het verhaaltempo ligt voor een thriller bijzonder laag maar voor wie erin mee wil en kan gaan wacht een fantastische film die dankzij de prachtige cinematografie van Roger Deakins meer dan eens doet denken aan het meesterlijke Seven (1995).

Tijdens de jaarlijkse Oscaruitreiking was er slechts één nominatie voor Deakins waardoor ik makkelijk kan stellen dat Prisoners genegeerd is voor dit prijzenfestival. Het spel van Jake Gyllenhaal maar vooral Hugh Jackman is zo fenomenaal goed dat ik het maar moeilijk kan verkroppen dat dit niet werd beloond met een nominatie. Jackman is ongelooflijk sterk als wanhopige vader en zijn emotionele uitbarstingen bezorgen me nog kippenvel als ik eraan terug moet denken (de scène met het identificeren van de kleding). Gyllenhaal, inclusief een tic met zijn opvallend knipperende ogen, is bijna net zo goed als timide detective die een race tegen de klok voert om de zaak opgelost te krijgen. Veel lof gaat bovendien uit naar Paul Dano die wederom een transformatie heeft ondergaan. Ditmaal weet hij met beperkte screentime zowel afschuw als sympathie op te wekken en er zijn maar zeer weinig acteurs die dit kunnen bewerkstelligen.

Nightcrawler

Jaar: 2014
Regie: Dan Gilroy
Cast: Jake Gyllenhaal, Rene Russo, Bill Paxton, Riz Ahmed e.a.

Het verhaal:
Los Angeles. Lou Bloom (Gyllenhaal) is een gedreven jongeman die wanhopig op zoek is naar een baan. Hij ontdekt de snelle wereld van misdaadverslaggeving in de Amerikaanse miljoenenstad en worstelt zich al snel tussen de die-hard freelance journalisten die auto-ongelukken, branden, moorden en andere chaotische toestanden filmen voor de vele nieuwsstations in de stad. Als ‘nightcrawler’, iemand die de politieradio continu in de gaten houdt en hoopt op slachtoffers, doet Lou er alles aan om snel geld te verdienen. Zijn materiaal slaat aan bij tv-veteraan Nina (Russo), maar tijdens zijn zoektocht naar nieuws vervaagt de grens tussen toeschouwer en deelnemer en wordt Lou al snel de ster van zijn eigen verhaal.

Het oordeel:
Dan Gilroy verdiende in Hollywood zijn sporen als scenarioschrijver van producties als Freejack (1992), Two for the Money (2005), Real Steel (2011) en The Bourne Legacy (2012). Voor Nightcrawler pende hij niet alleen het script neer maar deze titel betekent ook Gilroy’s regiedebuut. En wat voor één!

Er valt wat te zeggen over de kwaliteit van de vier hierboven genoemde titels want het zijn niet de beste films die we voorbij hebben zien komen. In dat opzicht weet Dan Gilroy ditmaal een onvergetelijke indruk te maken want zijn Nightcrawler is een instant classic. Het is lang geleden dat ik halverwege de speelduur geen flauw benul had van welke richting het verhaal op zou gaan. Het scenario is geen breinbreker maar zuigt je mee, houdt je stevig vast en maakt de onderhuidse spanning intens voelbaar. Als kijker besef je maar al te goed wat voor gevaren Lou loopt en zit je vaak met je mond open van verbazing naar het scherm te kijken vanwege de risico’s die de hoofdpersoon neemt.

Zeer geraffineerd is ook de allesbepalende climax waar de spanning op het scherpst van de snede is. Zonder de ontwikkelingen prijs te geven had ik hier eveneens een aantal momenten dat ik zat te gissen naar de afloop en dat overkomt me zelden. Het enige verwijt dat je de makers eventueel zou kunnen maken is dat het middenstuk een tikkeltje korter had gemogen waardoor het tempo erin zou blijven. Het camerawerk van Robert Elswit (The Bourne Legacy, Mission: Impossible Ghost Protocol) is niets minder dan fenomenaal. Zelden werd nachtelijk Los Angeles zo sfeervol in beeld gebracht maar de liefhebbers worden tevens getrakteerd op onconventionele camerastandpunten terwijl in andere scènes de camera erg dicht op de huid van de personages zit.

Maar meer nog dan om de fantastische regie, het uitmuntende scenario en het fenomenale camerawerk gaat Nightcrawler de boeken in als een absolute tour de force van hoofdrolspeler Jake Gyllenhaal. Hij zet hier wellicht zijn beste rol neer uit zijn toch al imposante carrière. Gyllenhaal bracht eigen input mee naar de set en hij wilde voor zijn optreden 10 kilo afvallen omdat hij zijn personage zag als een hongerige coyote. Het resultaat is een haast onherkenbare Gyllenhaal die er verre van aantrekkelijk uit ziet.

Zijn Lou Bloom is een bijzonder onsympathieke protagonist die welbespraakt is maar waarmee alle positieve eigenschappen wel benoemd zijn. Lou is een narcistische, manipulatieve eenling die alle eigenschappen van een psychopaat vertoont. Dat noemen we even fascinerend als afstotend. Maar de protagonist is niet de enige met een discutabele moraal. Zo is er redactrice Nina die alles doet voor de kijkcijfers en over de grenzen van het toelaatbare gaat. Nina wordt verder prima vertolkt door Rene Russo (de vrouw van Dan Gilroy) terwijl sympathie voor Bill Paxton’s vertolking van een concurrent ook ver te zoeken is. Alleen de rechterhand van Lou kan op de sympathie van de kijker rekenen en Riz Ahmed vertolkt hem uitstekend.

Rating:
8.3 / 10