De Masters

Jaar: 2015
Regie: Ruud Schuurman
Cast: Mimoun Oaissa, Ruben van der Meer, Willie Wartaal, Guido Pollemans, Elise Schaap, Negativ, Lies Visschedijk

Het verhaal:
De Masters vertelt over twee mannen die op zoek gaan naar de jeugdvrienden waarmee ze ooit de rapgroep De Masters vormden. Succes bleef uit en inmiddels zijn ze allemaal verzand in een burgerlijk bestaan. Ze besluiten desondanks nog één allerlaatste gooi naar de grote roem te doen.

Het oordeel:
Ruud Schuurman hield zich voorheen bezig met het regisseren van afleveringen voor uiteenlopende TV-series als Westenwind, Verliefd op Ibiza en Rechercheur Ria. In 2014 mocht hij zijn regiedebuut maken met het tenenkrommende De Club van Sinterklaas & Het Pratende Paard.

Vier op leeftijd verkerende volwassenen die na jaren nog steeds dromen van (onmogelijk) succes en nog één keer bij elkaar komen om dit doel na te streven. Heel creatief is het niet en De Masters zal hiervoor zeker geen originaliteitsprijs in de wacht gaan slepen. Het uitgangspunt is herkenbaar en we hebben het veel vaker (en helaas ook beter) voorbij zien komen. Dat betekent niet dat De Masters uitgedraaid is op een zeperd. De film leunt zwaar op de chemie tussen de vier hoofdrolspelers die er zichtbaar veel plezier in hebben. Dit kent ook zijn uitwerking op het bioscooppubliek want het samenspel werkt aanstekelijk.

Dat het pad naar de gewenste roem erg voorspelbaar verloopt is een gegeven waar op zich makkelijk overheen te stappen is. Het draait voornamelijk om de personages die weliswaar vreselijk stereotyp zijn maar wel de lach aan hun kont hebben hangen. Wel is het opmerkelijk dat in het geval van Lloyd de consistentie ver te zoeken is. Waar de vlotgebekte pizzakoerier aanvankelijk in alles een vorm van racisme ziet (zelfs de witte strepen op de snelwegen zorgen voor frustratie) staat hij een uur later wel te rappen in een volledige witte outfit. Toch zijn het stuk voor stuk leuke personages die soms ronduit verwerpelijke acties uitvoeren maar altijd likeable blijven.

Humoristisch is De Masters zeker en er valt genoeg te lachen. Wel net zo fijn voor een comedy al ontstaat wel het gevoel dat de humor wel wat scherper had gemogen. Erg sterk zijn de momenten waarin Donny onder de duim zit bij zijn vrouw (erg leuke rol van Lies Visschedijk) en de uiteindelijke manier waarop De Masters proberen met hun clip op TV te komen. Dat de film uiteindelijk toch te licht wordt bevonden en af zakt naar de middelmaat is te wijten aan de serieuze problemen waar vooral Aziz en Marco mee kampen. Een onverantwoorde vader en een sjacheraar die zijn moeder’s AOW verduisterd zijn al geen zaken om grappen over te maken maar in het tweede bedrijf worden de consequenties hiervan wel heel erg breed uitgemeten en is de feelgood comedy veel te zwaar van toon. In de laatste 10 minuten herpakt de film zich nog wel maar het spoelt de vervelende nasmaak van het voorgaande niet weg.

Al tijdens de opnamen van Shouf Shouf Habibi! (2004) liep hoofdrolspeler Mimoun Oaissa al met het idee rond wat uiteindelijk heeft geresulteerd in De Masters. Hij draagt zelf de film en met zijn vlotgebekte ADHD personage doet hij dit met volle overtuiging. Weinig op aan te merken dus en hetzelfde kan worden gesteld van Ruben van der Meer die zich van een geheel andere kant laat zien als lambal Marco. Minder prominent aanwezig zijn Willie Wartaal en Guido Pollemans waarbij met name laatstgenoemde zich prima in de kijker speelt als de nerderige Donny.

Rating:
6.3 / 10

Soof

Jaar: 2013
Regie: Antoinette Beumer
Cast: Lies Visschedijk, Fedja van Huêt, Dan Karaty, Anneke Blok, Chantal Janzen e.a.

Het verhaal:
Soof nadert de 40 en heeft alles wat ze ooit wilde: 3 leuke kinderen, een klein cateringbedrijfje, een lieve man Kasper en een heerlijk huis. Tot ze zich op een dag afvraagt: “Is this all there is?” Het cateringbedrijfje wil niet echt van de grond komen, haar drie kinderen slokken al haar tijd op en ze kan niet echt rekenen op Kasper, die zijn tijd vooral in zijn eigen werk stopt. Als Soof tijdens een etentje choreograaf Jim tegen het lijf loopt is er meteen een klik. Als de relatie tussen Soof en Jim onbedoeld uit de hand dreigt te lopen en de verbouwing van Soofs tuinhuis tot professionele keuken zijn tol eist, dringt de vraag zich langzaam op of Kasper nog wel die woest-aantrekkelijke man is, waar Soof ooit voor viel. En hoe meer ze grip probeert te krijgen op haar leven, des te meer lijkt dit te ontsporen.

Het oordeel:
Begonnen als regisseuse van Goede Tijden, Slechte Tijden en Goudkust timmert Antoinette Beumer aardig aan de weg met de films De Gelukkige Huisvrouw (2010), Loft (2010) en Jackie (2012). Daarnaast was ze verantwoordelijk voor de regie van de TV-serie In Therapie (2011).

De film is nog koud onderweg en het is duidelijk dat Soof een hectisch leven leidt; ze runt het huishouden praktisch in haar eentje, de kinderen vergen alle aandacht en dan probeert ze ook nog eens een cateringbedrijf(je) te runnen. Helaas is het scenario net zo chaotisch als het leven van Soof zelf want je kunt moeilijk spreken van een coherent geheel. De start is nog veelbelovend waarin de uitgebluste huisvrouw weer opbloeit nadat ze de volledige aandacht krijgt van choreograaf Jim. Het is al een teken aan de wand dat je deze vriendelijke man met wat verkeerde intenties als een stalker kunt zien want zodra Soof de deur van de echtelijke woning verlaat duikt daar ineens de beste man op. Niet één of tweemaal maar echt meerdere keren.

En zo zijn er nog meer bijzonderheden te benoemen in het matig geschreven script. Zo doet Soof uiteindelijk wel heel erg luchtig over haar romance met Jim (je zou haast kunnen stellen alsof ze het doodnormaal vind), en heb je na een uur wel het idee dat er een beetje naar het einde toe wordt gezwalkt terwijl er van een duidelijke verhaallijn geen sprake meer is. Maar vreemd genoeg werkt het wel en is Soof onder de streep een prettige, onderhoudende film. Dit is bovenal te danken aan een sprankelende Lies Visschedijk die uitstekend gestalte geeft aan het titelpersonage. Lekker recht voor haar raap en haar personage bezit genoeg ticjes die met een goed gevoel voor timing worden gebracht. Zonder meer haar beste rol tot op heden.

Ook qua humor hebben we weinig te klagen waarbij de opmerking gemaakt moet worden dat het gros van de grappen een goede uitwerking kennen door het hoge tempo waarmee ze geserveerd worden. De soms heerlijke schunnige grappen bieden een prima tegengewicht voor de fysieke humor en daarmee is Soof prima in balans. RTL 4 zal een grote vinger in de pap hebben gehad en dat komt tot uiting in de fijne soundtrack (voor de TV-serie Divorce werkt dit effect nog beter) en een scala aan (semi)bekende BN-ers in ondersteunende (Chantal Janzen) en piepkleine (Olcay Gulsen) bijrollen. De twee belangrijkste bijrollen worden vertolkt door Dan Karaty en Fedja van Huêt waarbij laatstgenoemde, zoals altijd, een meer dan solide prestatie neerzet. Karaty is de verrassing op het gebied van casting en hij doet aardig mee met de rest van de cast zonder echt in positieve zin op te vallen.

Rating:
6.8 / 10