Sharknado 3: Oh Hell No!

Jaar: 2015
Regie: Anthony C. Ferrante
Cast: Ian Ziering, Tara Reid, Cassie Scerbo, Frankie Muniz, David Hasselhoff

Het verhaal:
Wanneer Fin en April naar Florida op vakantie gaan, ontstaat er door een extreem sterke wind en veel regen een tornado gevuld met haaien. Als de tornado Florida verwoest en richting Washington D.C. trekt, is het wederom aan Fin en April om de ‘sharknado’ te stoppen.

The Hungover Games

Jaar: 2014
Regie: Josh Stolberg
Cast: Ross Nathan, Sam Pancake, Ben Begley, Herbert Russell, Rita Volk, Tara Reid, Jamie Kennedy, Bruce Jenner

Het verhaal:
Na het vrijgezellenfeest van Doug in een vervallen motel buiten Las Vegas, worden de feestgangers Bradley, Ed en Zach, wakker met een kater in een vreemde kamer en een nog vreemdere wereld, zonder Doug! Na een ontmoeting met de verwende, onvolwassen Effing en de norse alcoholist Justmitch, beseffen de heren dat ze op een trein zitten onderweg naar de dodelijke Hungover Spelen. Het is een gevecht om te overleven in de Arena waar ze het opnemen tegen verscheidene andere districten. Zullen ze Doug vinden en op tijd terugbrengen voor de trouwerij?

Het oordeel:
De belangrijkste wapenfeiten die Josh Stolberg op zijn CV heeft staan is dat hij schreef aan de scripts van Good Luck Chuck (2007) en Piranha 3D (2010). Als regisseur heeft hij minder sprekende titels afgeleverd waarvan ik geen ééntje ken: Kids in America (2005), The Life Coach (2005), Conception (2011), Crawlspace (2013) en Feels So Good (2014). Laten we maar zeggen dat The Hungover Games me niet nieuwsgierig heeft gemaakt naar deze titels.

Is er iets mis met mij? Ben ik een sadomasochist? Waarom kijk ik toch films van zo’n bedenkelijk niveau? Het zijn drie vragen die me tijdens het kijken bezig hielden want wat was ik denkende? Geslaagde filmparodieën zijn op één hand te tellen, de film wordt overal aan de schandpaal genageld en de trailer maakte vooraf al korte metten met iedere vorm van eventuele enthousiasme. Ik was niet dronken, had behoefte aan weinig diepgang en wellicht was ik in een lollige stemming. Of zoiets.

Flauw, platvoers, banaal, gemakzuchtig, onsamenhangend, vergezocht en puberaal. Het zijn allemaal termen waarmee je The Hungover Games kunt typeren maar de eerlijkheid gebied te stellen dat dit nog altijd een heel stuk beter is dan de belachelijk slechte spoofs van Aaron Seltzer (Disaster Movie, Epic Movie). Wat deze parodie namelijk voor heeft op die tenenkrommende films is dat men qua verloop van het verhaal plichtmatig blijft aan het bronmateriaal. Waar de films van Seltzer aan elkaar hangen van los bij elkaar geraapte scènes volgt The Hungover Games de grote verhaallijnen van zowel The Hunger Games als The Hangover. Wel zijn er meer verwijzingen te herleiden naar laatstgenoemde titel.

Tussen de meeste grappen die van een zeer bedenkelijk niveau zijn (dildo’s als wapen, het eten van uitwerpselen) komt ook een aardige gimmick voorbij. De vier hoofdrolspelers zijn bijvoorbeeld vernoemd naar de acteurs die te zien waren in The Hangover. Daarbij lijken de acteurs gecast op het uiterlijk van deze personages en dat vond ik nog best leuk gevonden. Helaas is het één van de meest spaarzame hoogtepunten en worden we ook nu weer geconfronteerd met personages die helemaal niets in deze parodie te zoeken hebben. Je moet iets doen om de speelduur van 85 minuten vol te maken dus kan het zomaar gebeuren dat we Django, Johnny Depp & alter ego’s, The Real Housewives, Carrie, Ted, Thor en De Muppets allemaal voorbij zien trekken. De grapdichtheid is weliswaar hoog en hier en daar bevind zich een leuke grap maar het is bij lange na niet genoeg om de aandacht vast te houden. Gewoon overslaan dus.

Rating:
4.1 / 10

Sharknado 2: The Second One

Jaar: 2014
Regie: Anthony C. Ferrante
Cast: Ian Ziering, Tara Reid, Kari Wuhrer, Vivica A. Fox, Mark McGrath, Judd Hirsch, Kurt Angle e.a.

Het verhaal:
Uitzonderlijke weersomstandigheden treffen New York City, hetgeen een ‘sharknado’ – een tornado gevuld met haaien – ontketent op de bevolking en de meest iconische locaties van de stad. Fin en April zijn mogelijk de enigen die de stad kunnen redden.

Het oordeel:
The Godfather: Part II, Terminator II: Judgment Day, Toy Story 2, The Dark Knight en Lethal Weapon II. Zomaar een kleine opsomming van sequels die het origineel hebben weten te overtreffen. Aan dit illustere rijtje kan Sharknado: The Second One worden toegevoegd maar dit is vrijwel het enige positieve nieuws wat ik over dit wanproduct kan zeggen.

In de lange openingsscène reizen Fin en April per vliegtuig af naar New York en leren we dat de gebeurtenissen uit het eerste deel zowaar impact heeft gehad op de hoofdrolspelers. Waar April helemaal in haar nopjes is met het succes van haar bestseller ‘How to survive a Sharknado’ is Fin getraumatiseerd voor het leven en ziet hij overal haaien in de lucht vliegen. Even later blijkt dit geen hallucinatie te zijn want zonder aanwijsbare reden vliegen er inderdaad haaien door de lucht op 10 km hoogte. Deze monsters veroorzaken vervolgens een groot gapend gat in de romp maar zoals het een goede B-film betaamt valt de druk in het vliegtuig niet weg. Als je dacht dat het daarna niet erger kon heb je het mis want nadat de piloten naar de haaien gaan is het Fin himself die zonder enige vliegervaring de Boeing feilloos aan de grond weet te krijgen. Nog even hoopte ik dat al het voorgaande een droom was en dat de hoofdpersoon uit een droom zou ontwaken maar die onderbreking blijft uit.

Wederom zat ik met open mond naar het scherm te turen en in de resterende 75 minuten heb ik weinig anders gedaan dan hard gelachen. Dat is allerminst te danken aan de komisch bedoelde momenten die pijnlijk tekortschieten met oneliners als “Even the Sharknadoes are tougher in New York.”, “No one wants to get eaten. But I’ve been eaten” en “If anyone’s playing me in a movie, it’s gonna be me”. Onbedoeld komisch zijn wel de talrijke momenten waarin je mensen op de vlucht ziet slaan bij populaire toeristische attracties. Zo is er een scène in een stadion waarbij met behulp van archiefmateriaal wordt getoond dat het stadion helemaal vol zit. Maar wanneer onze held van het verhaal per taxi aan komt doet hij dit op een haast lege parkeerplaats. Er zijn veel van dit soort momenten terug te vinden waarbij het gros van de actie bestaat uit een voorop rennende hoofdpersoon met daarachter een kleine krijsende blik figuranten. Let maar eens op hoe desolaat de achtergronden ogen want voor een city that never sleeps is het vrij bijzonder dat de straten nagenoeg leeg zijn.

Na het even onverwachte als absurde succes van Sharknado kregen de makers een ruimer budget tot hun beschikking maar de special effects komen waarschijnlijk uit het dezelfde DOS systeem als dat gebruikt werd voor het origineel. Nog steeds zijn de CGI effecten niet om aan te zien met als enige verschil dat de diverse wonden en sommige kills er iets beter uit zien. Niet dat je dit nauwelijks als een pluspunt kunt zien. Waar Sharknado zichzelf veel te serieus nam is het wel bijzonder dat deze sequel zo opzichtig refereert aan klassiekers als Airplane, Taxi Driver, Star Wars en uiteraard Jaws. Het herkennen van al deze verwijzingen maakte Sharknado 2: The Second One tot een leukere kijkervaring. Maar het moge duidelijk zijn dat dit nog steeds een ongelooflijk beroerde productie is.

Familiebestanden staan in zowel het origineel en deze sequel centraal en daarom is het vrij opmerkelijk dat de kinderen van Fin en April niet meer terugkeren. Sterker nog, er wordt met geen woord meer over ze gerept. Om die reden keren alleen Ian Ziering en Tara Reid terug en de kwaliteit is te vergelijken met de voorgaande film. Ziering is nog eens niet zo slecht en Reid is uitermate beroerd en opnieuw heeft haar personage verschrikkelijk weinig te doen. In de ondersteunende rollen zien we semibekende namen van weleer voorbij schieten. Vivica A. Fox maakt zich schuldig aan overacting en Judd Hirsch mag de komische noot verzorgen. Bij Kari Wuhrer’s personage is het opvallend dat haar colbertje dichtgeknoopt blijft zitten ondanks de vele scènes waarbij ze moet rennen voor haar leven. Maar aan de andere kant is Sharknado 2: The Second One natuurlijk geen film die het moet hebben van haar geloofwaardigheid.

Rating:
3.3 / 10

Sharknado

Jaar: 2013
Regie: Anthony C. Ferrante
Cast: Ian Ziering, Tara Reid, John Heard, Cassie Scerbo

Het verhaal: 
Wanneer een enorme orkaan Los Angeles teistert beginnen duizenden haaien de bewoners te terroriseren. Als vervolgens de harde wind er voor zorgt dat er tornado’s ontstaan boven zee, regeert het meest dodelijke dier zowel in het water als op het land en in de lucht.

Het oordeel:
Syfy channel staat bekend om zijn vele low budget films die evensnel in de vergetelheid raken. Het uitgangspunt van Sharknado is echter zo bijzonder dat het de aandacht trok van bekend Hollywood en dit zorgde nog voor de uitzending voor een bizar grote buzz. Sharknado is een ongekend succes maar is het een goede film?

Dit laatste is een retorische vraag want wat mag je nu verwachten van een rampenfilm die haaien en tornado’s met elkaar combineert? Niet veel en hetgeen wat je uiteindelijk krijgt is zelfs nog minder. Met een productiebudget van 1 miljoen dollar begrijp ik dat er weinig ruimte was voor special effects maar waarom worden in godsnaam zoveel CGI effecten geproduceerd die er niet uit zien? Begrijp me niet verkeerd als ik stel dat de special effects in deze TV-film één van de slechtste zijn die ik ooit heb mogen aanschouwen. De haaien ogen stupide, de tornado’s zien er niet uit en zelfs de golven weten totaal niet te overtuigen.

Hiermee is de koek nog niet op en worden we gepijnigd met scènes die zo ongeloofwaardig zijn dat je haast zit te schuddebuiken van het lachen. Ik noem bijvoorbeeld een shot waarbij twee personen op een jetski zitten. Je ziet niet alleen overduidelijk dat ze allesbehalve op zee zitten maar ook dat de één op en neer zit te wippen vanwege de golven terwijl de ander stoïcijns blijft zitten. Ook bij de diverse taferelen die zich voltrekken in een auto of helikopter wordt het pijnlijk duidelijk dat ze alleen het interieur hebben gebruikt en dat ze nooit in een bewegend voertuig hebben gezeten.

Lachen doen we tevens bij een cruciale scène waarin een woning is overstroomd terwijl er buiten zich een plasje water bevind van een paar centimeter. Of wat te denken van de haaien die door de lucht vliegen die vervolgens met een handpistool door het belangrijkste personage dood worden geschoten. Echter zal de manier waarop dit personage met een kettingzaag in een levende haai springt nog wel de boeken in gaan als de meest memorabele scène van dit misbaksel. Het valt op dat sommige personages wel erg veel humor hebben. Ik bedoel maar te zeggen dat wanneer ik gebeten zou worden door een haai ik direct hierna geen grap zou maken over de smakelijkheid van mijn eigen vlees. Veel humor in deze TV-film maar het werkt voor geen meter.

Het acteerwerk in Sharknado beperkt zich vrijwel alleen tot gillen, oeh’s en aah’s waarbij iedereen zijn best doet om de ene na de andere oneliner op te lepelen die bol staat van de clichés. Dat de acteurs die we hierin aantreffen in de vergetelheid zijn geraakt is niet zonder reden maar toch is Ian Ziering (Steve uit Beverly Hills 90210) niet het slechtste aspect in deze verschrikkelijke productie. Tara Reid is wel abnormaal slecht terwijl haar personage helemaal niets toevoegt. Hetzelfde kan worden gezegd van John Heard in een komisch bedoelde bijrol. Cassie Scerbo speelt wel een belangrijke rol als stoer bedoelde chick met ballen. Overtuigd ook voor geen meter maar dat is niet het slechtste nieuws. Dat is namelijk het gegeven dat men Sharknado 2 heeft gemaakt en dat deel 3 op komst is…..

Rating:
1.7 / 10