Pak van mijn hart

Jaar: 2014
Regie: Kees van Nieuwkerk
Cast: Chantal Janzen, Benja Bruijning, Fedja van Huêt, Halina Reijn, Marwan Kenzari, Gesa Weisz, Bram van der Vlugt, Loes Haverkort, Manuel Broekman

Het verhaal:
De broers Tom (Benja Bruijning) en Niek (Fedja van Huêt) runnen een kledingverhuurbedrijf en Sinterklaascentrale. Ze zijn net de voorbereidingen voor de feestmaand begonnen, als de aantrekkelijke Julia (Chantal Janzen) hun familiebedrijf binnenloopt met een aanbod dat alles verandert. Tom en Niek worden door deze klus geconfronteerd met de liefde, familiekwesties, tradities, zaken en vertrouwen. Daardoor komt er voor de broers in de feestmaand wel heel veel op het spel te staan…

Bloedlink

Jaar: 2014
Regie: Joram Lürsen
Cast: Marwan Kenzari, Tygo Gernandt, Sarah Chronis

Het verhaal:
De ex-gevangenen Victor en Rico hebben een waterdicht plan om Laura, de dochter van een miljonair, te ontvoeren. Maar wanneer ze wordt meegenomen en in een afgelegen, geluiddichte kamer wordt ondergebracht beginnen de machtsverhoudingen geleidelijk te verschuiven. Wie is nu precies de dader en wie het slachtoffer?

Het oordeel:
Joram Lürsen is een veelzijdige regisseur die familiefilms en komedies graag mag afwisselen met thrillers. Bloedlink is zijn nieuwste maar je zult de naam ook kennen van succesvolle producties als In Oranje (2004), Alles is liefde (2007), Dolfje Weerwolfje (2011) en Alles is familie (2012). Daarnaast was Lürsen eveneens verantwoordelijk voor de TV serie Vuurzee (2005-2009).

Zonder enige voorkennis stopte ik de DVD in mijn Playstation maar het duurde niet heel lang alvorens er sprake was van een déjà vu. De openingsscène is namelijk haast frame voor frame gekopieerd en doet onherroepelijk denken aan het sterke The Disappearance of Alice Creed (2009). Ik kon de verleiding niet weerstaan om direct IMDb erop na te slaan en het bleek inderdaad dat Bloedlink de Nederlandse remake is van die sfeervolle thriller. Het zorgt er voor dat je wel bevooroordeeld bent want diegenen die niet bekend zijn met het origineel zouden goed kunnen genieten van Bloedlink. Wie The Disappearance echter heeft gezien zal weinig onder de indruk zijn.

Debet hieraan zijn de vragen die menigeen zich vaker zal stellen bij het bekijken van een remake. Waarom worden er zo weinig risico’s genomen en zijn filmmakers zo schuw om er hun eigen invulling aan te geven? Te vaak blijft men te trouw aan het origineel waardoor mensen die al bekend zijn met het bronmateriaal weinig plezier beleven aan de remake. Bloedlink is hier een typisch voorbeeld van. Zeker wel een onderhoudende film maar spijtig genoeg is niet alleen de openingsscène één op één gekopieerd maar geldt dit tevens voor de gehele productie. Bijkomend probleem is dat het origineel simpelweg beter was en dat de vele ontwikkelingen in de machtsverhoudingen daarin beter werden uitgewerkt.

Verwacht overigens geen bloedstollende thriller met spectaculaire scènes aangezien de camera in Bloedlink het appartement nauwelijks verlaat. We zien gedurende 90 minuten slechts drie personages en dan is het toch knap dat de makers erin zijn geslaagd om het claustrofobische effect te vertalen naar het witte doek. Met name in het eerste half uur komt deze Nederlandse productie goed voor de dag waarin je als kijker mag gissen naar de motieven van de twee zwijgzame ontvoerders. Naarmate de speelduur vordert stapelen de twists zich in rap tempo op met als resultaat dat geen van de drie personages de sympathie van het publiek zal winnen. Nadeel hiervan is dat men zo wel afstuurt op een finale waarin het onbelangrijk is die de machtsstrijd zal gaan winnen.

Een film als deze valt of staat met de prestaties van haar cast en in zowel Marwan Kenzari als Tygo Gernandt vonden ze twee heel geschikte acteurs. Kenzari is minder explosief als dat we van hem gewend zijn en kruipt ditmaal in de huid van de zwijgzame Rico maar laat wel zien waarom we de komende jaren nog veel van hem zullen gaan horen. Sinds Van God Los (2003) weten we wat voor psychopaat Gernandt kan vertolken. Zijn Victor is een wat lichtere variant maar het heerlijke onvoorspelbare gedrag wordt goed naar voren gebracht. Tenslotte biedt de rol van Laura genoeg potentie om een scala aan acteerkunsten te laten zien maar Sarah Chronis overtuigt niet helemaal.

Rating:
6.2 / 10

Wolf

Jaar: 2013
Regie: Jim Taihuttu
Cast: Marwan Kenzari, Chemseddine Amar, Nasrdin Dchar, Raymond Thiry, Cahit Ölmez, Bo Maerten e.a.

Het verhaal:
Majid is een kickbokser uit een grauwe buitenwijk van Utrecht. Zijn vechtersmentaliteit brengt hem echter zowel binnen als buiten de ring steeds verder in de problemen. Al snel beginnen de lijnen tussen kickboksen en de georganiseerde misdaad te vervagen.

Het oordeel:
In 2011 maakte Jim Taihuttu zijn regiedebuut met het zeer charismatische en ijzersterke Rabat. Een film die in eigen beheer geproduceerd werd door zijn eigen maatschappij Habbekrats en een budget kende van slechts 150.000 Euro. De veelzijdige Taihuttu is daarnaast een veelgevraagde artiest met zijn DJ collectief Yellow Claw dus moesten we even geduld hebben voor de opvolger die dezelfde naam heeft gekregen als dat van zijn zoontje: Wolf.

Laat een leek een filmavondje doorbrengen met zowel Rabat als Wolf en de kans zal niet bijster groot zijn dat deze persoon gaat geloven dat beide producties zijn geregisseerd door Taihuttu. Er zijn kleine raakvlakken (Kenzari en Dchar zijn in beide films te zien en net als in Rabat staat de Marokkaanse samenleving centraal) maar verder staan beide films volledig haaks op elkaar. Rabat bracht ons een vrolijke noot, draaide om de pure kameraadschap en deed menigeen geloven dat de multiculturele samenleving als geslaagd kan worden ervaren. Hoe anders is dit met Wolf waarin vrienden niet te vertrouwen zijn, de argwaan naar andere culturen groot is en de sfeer bijzonder neerslachtig is.

In de openingsscène staan de vrienden Majid en Adil voor een etalage te discussiëren over welke scooter nu eigenlijk het beste is. Hun gesprek wordt onderbroken door twee Nederlandse korpsballen en een vriendelijk gesprek ontvouwt zich. Als kijker weet je even niet waar dit heen leidt totdat de korpsballen hun stapavond voortzetten en Adil een baksteen door de etalage gooit. Beide heren hebben weer hun slag geslagen. Alhoewel Wolf opent met een relatief komische noot is dit niet tekenend voor het verdere verloop van het verhaal. Taihuttu, die zelf het scenario schreef, is onverbiddelijk en laat nergens een misverstand ontstaan over een eventuele hoopvolle toekomst voor het belangrijkste personage Majid.

De naargeestige sfeer van dit misdaadverhaal wordt zwaar bepaald door de grofkorrelige beelden die volledig in zwart wit zijn geschoten. Waar dit riskante stijlmiddel vaak verzand in pretentieus gedoe werkt het bij Wolf uitstekend. Het draagt bij aan het realisme en voegt zodoende werkelijk iets toe aan het geheel. Doordat de camera zich dicht op de huid van haar personages bevind wordt een enigszins claustrofobisch effect gecreëerd wat het verhaal zeker in tweede akte erg goed van pas komt. Zeker voor Nederlandse begrippen is er gekozen voor een onalledaagse opzet in zowel beeld als geluid. Mede om die reden maakt het Taihuttu tot één van de meest interessante regisseurs van deze tijd.

Qua verhaal valt er wel het één en ander aan te merken op het script. Wolf zal in dat opzicht geen originaliteitsprijs verdienen want het verhaal is tamelijk voorspelbaar en de grote gebeurtenissen zullen voor de doorgewinterde filmkijker niet als een verrassing komen. Het gebeurt me zelden dat ik me irriteer aan een filmpersonage maar de enige vrouw van betekenis die hier naar voren wordt geschoven is wel een erg stereotype rol. Deze Tessa krijgt nauwelijks bruikbare dialogen en dat is wel een gemis als later blijkt dat zij de katalysator is van een escalerend conflict. Haar beweegredenen blijven onduidelijk dus kan het zomaar gebeuren dat Majid de sletterige Tessa in haar gezicht slaat terwijl ze enkele scènes later de lakens met elkaar delen.

Het zijn punten van kritiek die je de makers met alle liefde wilt vergeven want ondanks een voorspelbaar verloop en een wazig personage is Wolf een dijk van een film geworden. Heel bepalend zijn de, voor het overgrote merendeel, goed geschreven dialogen die heel geloofwaardig aan de man worden gebracht door een goede cast. Maar de grootste kracht van de film draagt de naam Marwan Kenzari die als de zwaar afgetrainde Majid de onbetwiste ster van de film is en een onuitwisbare indruk achterlaat. Zijn personage is een tragisch figuur die vaker zijn vuisten dan zijn woorden laat gelden. Het is veelzeggend dat je als kijker op het allerbeste hoopt voor deze draaideurcrimineel. Overtuigend in zowel de ontroerende scènes (de opvoeding van zijn broertje, de zorg voor zijn terminaal zieke broer) als de bij vlagen harde momenten waarop hij afrekent met zijn (in)directe rivalen.

In Rabat was het Nasrdin Dchar die de hoofdrol opeiste terwijl in Wolf de rollen tussen hem en Kenzari zijn omgekeerd. Het blijft echter wel spijtig dat het talent van Dchar grotendeels onbenut blijft. Dchar kruipt in de huid van de terminaal zieke Hamza maar krijgt te weinig speelminuten om te schitteren. Jammer want dit had met gemak een extra dimensie toe kunnen voegen aan het verhaal. Om die reden is het tevens te betreuren dat ook Raymond Thiry als coach weinig rol van betekenis heeft al moet worden gezegd dat Thiry wel wederom heerlijk intens is. Goede en bepalende bijrollen zijn er verder voor Chemseddine Amar als Majid’s partner in crime en Cahit Ölmez als charismatische maffioso. Totaal overbodig is de zoals eerder besproken rol van Bo Maerten van wie weinig anders wordt verwacht dan het zoenen met diverse personages en het meerdere malen ontbloten van haar boezem.

Rating:
7.9 / 10