Edge of Tomorrow

Jaar: 2014
Regie: Doug Liman
Cast: Tom Cruise, Emily Blunt, Brendan Gleeson, Bill Paxton

Het verhaal:
In een nabije toekomst wordt de aarde aangevallen door buitenaardse wezens, waar geen enkele militaire macht tegen opgewassen is. Majoor William Cage (Tom Cruise) is een officier die nog nooit een oorlogsfront van dichtbij gezien heeft, totdat hij betrokken raakt bij een zelfmoordmissie. Hij sneuvelt binnen enkele minuten en belandt vervolgens op raadselachtige wijze in een timeloop, waarin hij steeds opnieuw hetzelfde gevecht moet leveren en elke keer weer de dood vindt.

Twister

Jaar: 1996
Regie: Jan de Bont
Cast: Bill Paxton, Helen Hunt, Cary Elwes, Jami Gertz, Philip Seymour Hoffman, Lois Smith, Alan Ruck, Sean Whalen, Scott Thomson, Todd Field, Joey Slotnick, Wendle Josepher, Jeremy Davies e.a.

Het verhaal:
Twee wetenschappers die alles in het werk stellen om de waarschuwingstijd te vergroten van een twister, willen elektronische meetapparatuur in het hart van de tornado brengen om hem zo beter te kunnen bestuderen en de weg die hij aflegt te kunnen voorspellen. Dit kan echter alleen door recht in haar dodelijke pad te gaan staan en te proberen het pas op het allerlaatste moment uit de weg te gaan…

Het oordeel:
Na decennia lang actief te zijn geweest als cameraman (Turks Fruit, Flatliners, Basic Instinct) kroop Jan de Bont voor het eerst op de regiestoel voor het enerverende Speed (1994). Hierna had hij de projecten voor het uitzoeken en zijn oog viel op een script van Michael Crichtond (en diens vrouw) die in het jaar daarvoor als schrijver een letterlijk monstersucces kende met Jurassic Park.

Wanneer je een actiefilm van heel wat jaartjes terug gaat (her)bekijken is de kans groot dat de special effects erg gedateerd aanvoelen. Ik was dan ook zeer verbaasd over het feit dat de CGI effecten, op sommige shots na, anno 2015 nog steeds weten te overtuigen. Twister heeft de tand des tijds op het gebied van special effects prima weten te doorstaan en de mooi in beeld gebrachte tornado’s vormen de hoogtepunten van het verhaal. Eén bijzondere scène springt er op visueel vlak niet uit maar de verschillende tornado’s worden met de nodige variatie gepresenteerd zodat je nooit het gevoel bekruipt van been there, done that.

Dat de visuals meer dan in orde zijn is maar goed ook want veel meer heeft deze actiefilm niet om het lijf. De scheidingsperikelen tussen Jo en Bill zijn simplistisch, ongeloofwaardig en een tikkeltje knullig. Dat deze twee personages op het eind in elkaars armen zullen vallen kan iedere leek van tevoren bedenken. Het wordt er niet bepaald beter op wanneer je jezelf realiseert dat de rest van de speelduur wordt opgeslokt door scènes waarin de tornadojagers naar het nieuws kijken om vervolgens als een dolle richting de tornado te rijden. Spectaculair gefilmd maar dit kunstje wordt wel driemaal herhaald.

Verhaaltechnisch zijn de manschappen van Jonas Miller de grootste dooddoeners want voor mij is het volstrekt onduidelijk waarom deze concurrerende tornadojagers worden neergezet als een stel schurken. Jonas haalt geen lage streken uit, doet niemand kwaad en is gewoon wat trager dan de rest. Doordat ze in zwarte auto’s rijden en gesponsord worden (hoe ironisch is het dan om te zien dat Twister zo leunt op de reclame voor Pepsi) wordt getracht de evilness extra te benadrukken. Het lot wat dit team te wachten staat richting de ontknoping hadden ze niet verdiend. Zuur ook als je bedenkt dat Twister voor een rampenfilm opvallend weinig dodelijke slachtoffers kent. Ik heb er namelijk maar drie geteld.

In Helen Hunt heeft men indertijd een geschikte actrice gevonden om gestalte te geven aan de bitse Jo en op acteergebied zet zij de beste rol weg. Dat kan niet worden gezegd van Bill Paxton die in de huid mocht kruipen van de zeurderige Bill; een karakter dat in de tweede helft van de film beter te pruimen is. De ondersteunende cast krijgt weinig te doen, laat staan dat er sprake is van enige karakterontwikkeling. Het blijft echter wel leuk om een Hollywoodfilm van weleer te zien om de bekende gezichten te spotten. Twister leunt erg op haar special effects en voor een rampenfilm is daar niets mis mee. Per definitie blijft dit nog steeds één van de betere films in dit subgenre.

Rating:
6.9 / 10

Nightcrawler

Jaar: 2014
Regie: Dan Gilroy
Cast: Jake Gyllenhaal, Rene Russo, Bill Paxton, Riz Ahmed e.a.

Het verhaal:
Los Angeles. Lou Bloom (Gyllenhaal) is een gedreven jongeman die wanhopig op zoek is naar een baan. Hij ontdekt de snelle wereld van misdaadverslaggeving in de Amerikaanse miljoenenstad en worstelt zich al snel tussen de die-hard freelance journalisten die auto-ongelukken, branden, moorden en andere chaotische toestanden filmen voor de vele nieuwsstations in de stad. Als ‘nightcrawler’, iemand die de politieradio continu in de gaten houdt en hoopt op slachtoffers, doet Lou er alles aan om snel geld te verdienen. Zijn materiaal slaat aan bij tv-veteraan Nina (Russo), maar tijdens zijn zoektocht naar nieuws vervaagt de grens tussen toeschouwer en deelnemer en wordt Lou al snel de ster van zijn eigen verhaal.

Het oordeel:
Dan Gilroy verdiende in Hollywood zijn sporen als scenarioschrijver van producties als Freejack (1992), Two for the Money (2005), Real Steel (2011) en The Bourne Legacy (2012). Voor Nightcrawler pende hij niet alleen het script neer maar deze titel betekent ook Gilroy’s regiedebuut. En wat voor één!

Er valt wat te zeggen over de kwaliteit van de vier hierboven genoemde titels want het zijn niet de beste films die we voorbij hebben zien komen. In dat opzicht weet Dan Gilroy ditmaal een onvergetelijke indruk te maken want zijn Nightcrawler is een instant classic. Het is lang geleden dat ik halverwege de speelduur geen flauw benul had van welke richting het verhaal op zou gaan. Het scenario is geen breinbreker maar zuigt je mee, houdt je stevig vast en maakt de onderhuidse spanning intens voelbaar. Als kijker besef je maar al te goed wat voor gevaren Lou loopt en zit je vaak met je mond open van verbazing naar het scherm te kijken vanwege de risico’s die de hoofdpersoon neemt.

Zeer geraffineerd is ook de allesbepalende climax waar de spanning op het scherpst van de snede is. Zonder de ontwikkelingen prijs te geven had ik hier eveneens een aantal momenten dat ik zat te gissen naar de afloop en dat overkomt me zelden. Het enige verwijt dat je de makers eventueel zou kunnen maken is dat het middenstuk een tikkeltje korter had gemogen waardoor het tempo erin zou blijven. Het camerawerk van Robert Elswit (The Bourne Legacy, Mission: Impossible Ghost Protocol) is niets minder dan fenomenaal. Zelden werd nachtelijk Los Angeles zo sfeervol in beeld gebracht maar de liefhebbers worden tevens getrakteerd op onconventionele camerastandpunten terwijl in andere scènes de camera erg dicht op de huid van de personages zit.

Maar meer nog dan om de fantastische regie, het uitmuntende scenario en het fenomenale camerawerk gaat Nightcrawler de boeken in als een absolute tour de force van hoofdrolspeler Jake Gyllenhaal. Hij zet hier wellicht zijn beste rol neer uit zijn toch al imposante carrière. Gyllenhaal bracht eigen input mee naar de set en hij wilde voor zijn optreden 10 kilo afvallen omdat hij zijn personage zag als een hongerige coyote. Het resultaat is een haast onherkenbare Gyllenhaal die er verre van aantrekkelijk uit ziet.

Zijn Lou Bloom is een bijzonder onsympathieke protagonist die welbespraakt is maar waarmee alle positieve eigenschappen wel benoemd zijn. Lou is een narcistische, manipulatieve eenling die alle eigenschappen van een psychopaat vertoont. Dat noemen we even fascinerend als afstotend. Maar de protagonist is niet de enige met een discutabele moraal. Zo is er redactrice Nina die alles doet voor de kijkcijfers en over de grenzen van het toelaatbare gaat. Nina wordt verder prima vertolkt door Rene Russo (de vrouw van Dan Gilroy) terwijl sympathie voor Bill Paxton’s vertolking van een concurrent ook ver te zoeken is. Alleen de rechterhand van Lou kan op de sympathie van de kijker rekenen en Riz Ahmed vertolkt hem uitstekend.

Rating:
8.3 / 10