Scream

Jaar: 1996
Regie: Wes Craven
Cast: Neve Campbell, Courteney Cox, David Arquette, Skeet Ulrich, Rose McGowan, Drew Barrymore, Matthew Lillard, Jamie Kennedy

Het verhaal:
Sidney Prescott wordt het doelwit van een moordenaar die al één van haar klasgenotes heeft vermoord. Een journalist en presentatrice van een tv-programma is vastberaden om de waarheid te achterhalen, en denkt dat de man die de moeder van Sidney heeft vermoord dezelfde is als degene die haar nu achterna zit. De vriend van Sidney wordt echter de voornaamste verdachte.

Het oordeel:
Horroricoon Wes Craven heeft zijn status te danken aan klassieke genrefilms als The Last House on the Left (1972), The Hills Have Eyes (1977), A Nightmare on Elm Street (1984), Shocker (1984), The People Under the Stairs (1991) en New Nightmare (1994). Met Scream maakte een hele nieuwe generatie kennis met de regisseur, schrijver en producent die eerder dit jaar op 76-jarige leeftijd overleed.

Ik weet niet exact hoe vaak ik Scream inmiddels heb gezien maar toen ik deze film vannacht opnieuw keek vroeg ik me af of dat deze moderne klassieker anno 2015 nog op juiste waarde kan worden geschat. Laten we zeggen dat je Scream nog nooit hebt gezien. Is het er dan nog steeds aan af te leiden dat de film halverwege de nineties een ware revolutie teweeg bracht? Zonder Scream natuurlijk geen sequels maar ook geen I Know What You Did Last Summer en Urban Legends films. Niet dat dit overigens hele goede films waren maar Scream deed zeker wel iets nieuws.

Uiteraard hebben we het dan over de manier waarop de film de draak steekt met het genre. Het is een ongekend dun koord waarop Scream balanceert maar het blijkt al snel een winnende mix te zijn van beklemmende horror en een spoof waarbij gesteld moet worden dat de film vrijwel nergens te flauw is. Wes Craven speelde met dit genre en liet personages opdraven die alle regels van het horrorgenre kennen. Zeg nooit “I will be right back”, doe geen drugs en alcohol en zorg ervoor dat je maagd blijft. Iedereen is een verdachte en volgens Sidney zijn horrorfilms niet goed omdat de hoofdrol altijd vertolkt wordt door een bimbo met grote borsten die altijd de trap op rent in plaats van naar buiten te rennen. Voor de horrorliefhebbers onder ons is Scream een feest van herkenning en hierdoor een genot om naar te kijken.

Het schoolvoorbeeld waarin al deze ingrediënten samen komen is de geweldige openingsscène van 12 minuten lang die hierna nog veelvuldig gekopiëerd zou worden. Zo spannend of luguber als in deze scène wordt het daarna helaas niet meer maar het whodunnit mysterie compenseert dit voor een groot deel. De score van Marco Beltrami is sterk en op technisch vlak valt er weinig op de productie aan te merken. In tegenstelling tot vele andere horrorfilms voelt het ook als een verademing dat Scream nog goed vermaak bied zelfs nadat de identiteit van Ghostface is onthuld. In dat opzicht is de finale zoals een finale echt hoort te zijn inclusief bloedvergieten, een motivatie of juist een gebrek hieraan.

Zoals bij zoveel horrorfilms het geval is wil het acteerwerk nogal eens wisselvallig zijn en in dit opzicht volgt Scream in ieder geval de regels binnen het genre. In ieder geval zet Neve Campbell een prima leading lady weg en vallen Jamie Kennedy (Randy), Skeet Ulrich (Billy) en Rose McGowan (Tatum) in positieve zin op. Veel minder succesvol zijn Courteney Cox en David Arquette die zowel op de set als daarbuiten als een blok voor elkaar vielen.

Van Cox heb je nooit het idee dat ze met overtuiging een riooljournaliste vertolkt en Arquette kan simpelweg niet acteren. Dit laatste kan ook gezegd worden van Matthew Lillard die zichzelf hopeloos schuldig maakt aan overacting. En dan nog te bedenken dat zijn vertolking van Stu behoort tot zijn beste rol ooit. En hoewel je even goed moet opletten zijn Linda Blair (The Exorcist) en Wes Craven himself eveneens van de partij.