The Age of Adaline

Jaar: 2015
Regie: Lee Toland Krieger
Cast: Blake Lively, Michiel Huisman, Harrison Ford, Ellen Burstyn, Kathy Baker

Het verhaal:
Adaline is rond de eeuwwisseling geboren. Na een mysterieus ongeval in de jaren ’30 blijft ze voor eeuwig jong. Na jaren van eenzaamheid ontmoet ze eindelijk een man die weleens haar soulmate zou kunnen zijn.

Het oordeel:
Zelf heb ik nog geen enkele titel van de beste man gezien maar Lee Toland Krieger schijnt leuke films afgeleverd te hebben in de vorm van December Ends (2006), The Vicious Kind (2009) en Celeste & Jesse Forever (2012).

Als gevolg van een noodlottig ongeval lijdt Adaline aan een bijzondere (en overbodig om te zeggen maar fictieve) aandoening waarbij ze geen dag ouder wordt. Om haar ware leeftijd te verbergen verhuist ze iedere tien jaar en neemt ze steeds een andere identiteit aan terwijl ze haar slagen slijt in eenzaamheid. Het is een bijzonder uitgangspunt dat wat inlevingsvermogen vergt van de kijker. Wie erin mee kan gaan wacht een warme en aangename kijkervaring. Eenieder die dit niet kan wacht een lijdzame weg naar de aftiteling.

De start van de film is in ieder geval veelbelovend want met sfeervolle flashbacks die aan elkaar worden gepraat door de zeer bijzondere stem van Hugh Ross opent The Age of Adaline erg sterk. Veel films heeft Blake Lively niet achter haar naam staan maar in dit romantisch drama etaleert ze veel van haar kunnen. Terughoudend, niet overdreven aanwezig en je hebt soms echt het gevoel dat je naar een dame op leeftijd aan het kijken bent. Lively draagt de film met verve en wat mij betreft zien we haar vaker in dit soort films.

Het verhaal wint aan kracht bij de introductie van de knappe Ellis die in het begin veel pogingen onderneemt om het hart van Adaline te veroveren. Dit is een rol die op het lijf geschreven staat van Michiel Huisman die opnieuw een mooie rol aan zijn imposante C.V. mag toevoegen. Nog belangrijker is dat het knettert tussen Lively en Huisman en dat is zo ongeveer het belangrijkste in films als deze. En het is daarnaast ook goed te begrijpen waarom men voor elkaar valt. Zij, knap, mysterieus en beleefd en hij, succesvol, ambitieus en charmant. Maar dit blijkt tevens een zwakte van de film te zijn want de prins op het witte paard is bijvoorbeeld te perfect. Zo beschikt Ellis vrijwel over geen negatieve karaktereigenschappen.

Ondanks dat Lively en Huisman hun rollen goed in weten te vullen dreigen ze in het tweede bedrijf weg te worden gespeeld door een imponerende Harrison Ford die in de nadagen van zijn carrière meer van dit soort rollen speelt. Als de vader van Ellis blijkt hij een verborgen avontuur te hebben en tijdens dit gedeelte verschuift de focus meer naar Ford dan naar het dromerige stel. Dit segment is vergezocht en de uiteindelijke afloop die zich niet snel hierna aandient laat zich eenvoudig raden.

Er wordt inderdaad wat inleveringsvermogen van de kijker gevraagd maar de hamvraag is of dat dit uiteindelijk nodig was. Had het thema onsterfelijkheid ingewisseld voor bindingsangst en je had min of meer dezelfde film gehad. Maar hoe onlogisch het ook moge klinken, juist vanwege het meer dan overtuigende acteerwerk blijft deze dromerige film boeien tot aan de aftiteling. The Age of Adaline is als een fijne, warme deken voor op een druilerige zondagmiddag.