Hollands Hoop: Seizoen 1

Jaar: 2014
Cast: Marcel Hensema, Kim van Kooten, Martijn Lakemeier, Peter Paul Muller, Peter van den Begin

Het verhaal:
Fokke Augustinus, forensisch psychiater met een disfunctioneel gezin, staat op een kruispunt in zijn leven. Als hij het boerenbedrijf van zijn vader erft, verhuist hij met zijn vrouw en kinderen naar het Groningse platteland. Daar blijkt het boerenbedrijf een front voor een criminele organisatie en langzaam rolt Fokke in een carrière als drugshandelaar. Zijn kennis van het criminele brein gecombineerd met een afbrokkelende ethisch besef, brengt hem meer succes dan hij aan kan.

Het oordeel:
Ik heb nooit het geduld om een serie op TV te volgen maar dat maakte mijn interesse in Hollands Hoop er niet minder om. Acteurs als Marcel Hensema, Kim van Kooten en Peter Paul Muller kan ik altijd wel waarderen en achter de schermen zijn verleende niet de minste namen hun medewerking. De serie is namelijk geregisseerd door Dana Nechushtan (Dunya & Desie, Nachtrit en Overspel) terwijl het scenario werd verzorgd door Franky Ribbens (Penoza).

Wie na 2008 een serie aan de man wil brengen waarin de drugshandel centraal staat ontkomt onmogelijk aan de vergelijking met het onovertroffen Breaking Bad. Nechushtan en Ribbens realiseerden zich dit maar al te best en het duurde niet lang alvorens Hollands Hoop bekend stond als de Breaking Bad van het noorden. Niet in de laatste plaats te danken aan de makers die zelf aanstuurden op een vergelijking. Persoonlijk lijkt het me onmogelijk om de illustere voorganger te evenaren maar het zegt veel over de ambities van het creatieve team dat sowieso ver ging nog voordat de opnamen gestart waren. Aangezien de overheid geen toestemming verleende voor het opzetten van een echte wietkwekerij werd de crew maar verzocht om ieder thuis 5 wietplanten te telen…

Je hoeft niet ver te zoeken om de overeenkomsten met Breaking Bad te vinden want die zijn alom aanwezig. Deze eerste reeks bevat zelfs een scène waarin de protagonist in zijn witte onderbroek rondloopt. Nu kan ik wel alle referenties aan gaan stippen maar liever concentreer ik me meer op de eigen identiteit die Hollands Hoop zelf heeft doordat het spannende taferelen vaak afwisselt met zwarte galgenhumor. Een moordenaar die afgehakte hoofden verzameld, het kind dat paardje aan het rijden is op haar overleden opa, de onfortuinlijke manier waarop iemand per abuis wordt doodgeschoten. Het zijn maar enkele voorbeelden van sterke momenten die erg gewaagd zijn. In dat opzicht had dit makkelijk een serie kunnen zijn uit de koker van een Amerikaanse betaalzender.

Het is niet alleen de combinatie van spanning en zwarte humor die hoge ogen doet gooien. Dat Hollands Hoop de Gouden Kalf voor Beste TV serie in ontvangst heeft mogen nemen dankt men tevens aan de sterke cast. Marcel Hensema is uitermate sterk als de nuchtere Fokke die zelf van de ene in de andere verbazing valt. Hensema is van nature al een erg fijne acteur om aan het werk te zien maar hier schittert hij echt. Ook erg goed is Kim van Kooten die nogmaals bewijst dat we haar eigenlijk veel vaker aan het werk willen zien. Lekker naturel en zonder poespas overtuigd ze moeiteloos. De meest verrassende rol komt op naam van Peter Paul Muller die een opperbeste vertolking (inclusief accent) weg zet als Matthias. Niet onverdienstelijk is tevens het aandeel van Martijn Lakemeier als Fokke’s zoon Pepijn. De interacties tussen Hensema en Lakemeier zijn een genot om naar te kijken.

Aan spanning is er geen gebrek en dit gevoel wordt alleen maar versterkt doordat iedere aflevering aanvangt met een fragment waarvan de betekenis pas later in de episode duidelijk zal worden gemaakt. De muzikale omlijsting draagt bij aan de beklemmende sfeer en met name de thema muziek is erg goed gekozen. Op visueel gebied komen de liefhebbers ook wel aan hun trekken al hadden de vele longshots wel wat beperkter ingezet mogen worden.

Verhaaltechnisch laat Hollands Hoop echter wel wat belangrijke steken vallen door enkele zijpaden te bewandelen die de vaart eruit halen. Zo verschijnt Fokke’s ex-patiënt ten tonele en alhoewel goed neergezet door Peter van den Begin voegt dit personage weinig toe en voelt het meer als een vreemde eend in de bijt. Ook de belevenissen van Pepijn met één van zijn vrienden halen de vaart eruit terwijl de algehele toon in de laatste 2 afleveringen wel wat scherper had gemogen. Het zijn niet te onderschatten minpunten waarmee hopelijk iets wordt gedaan in het reeds aangekondigde tweede seizoen. Nu is er te weinig materiaal om 8 afleveringen van 50 minuten mee te vullen.