Devil’s Advocate

Jaar: 1997
Regie: Taylor Hackford
Cast: Keanu Reeves, Al Pacino, Charlize Theron

Het verhaal:
Kevin Lomax is een advocaat uit Florida die nog nooit een zaak verloren heeft. Ondanks dat zijn moeder het er niet mee eens is, verhuist hij met z’n vrouw naar New York om daar voor een grote firma te gaan werken. Zijn vrouw krijgt echter steeds meer heimwee, en begint vreemde dingen te zien. Kevin stort zich echter volledig op z’n nieuwe baan, geholpen door zijn baas John Milton.

Het oordeel:
Hij is al sinds 1980 als filmregisseur actief maar toch heeft Taylor Hackford nog maar relatief weinig films achter zijn naam staan. Hiertussen bevinden zich dan wel weer bekende titels als An Officer and a Gentleman (1982), Bound by Honor (1993), Dolores Claiborne (1995), Proof of Life (2000) en Ray (2004).

Het is alweer heel wat jaartjes geleden dat ik The Devil’s Advocate voor het laatst heb gezien maar het duurde niet lang voordat de grootste ergenissen van weleer ook nu weer kwamen bovendrijven. Grootste bron van irritatie vind ik het feit dat het verhaal lang aanstuurt op een schokkend bedoelde ontknoping die eigenlijk al in de titel wordt weg gegeven. De impact van de onthulling is hierdoor minimaal en ik kan de gedachte maar niet laten varen dat onder een andere (film)titel de film zoveel sterker had kunnen zijn. Een spijtige conclusie want het uitgangspunt is natuurlijk, zeker voor de jaren ’90, erg origineel.

Ondanks dat de identiteit van John Milton min of meer vanaf het begin vast staat slagen de makers er wel in om bij tijd en wijle qua spanning verrassend uit de hoek te komen. De opbouw hiervan vordert gestaag en een aantal scènes kunnen met alle gemak de nekharen overeind doen staan. Zeker naarmate de climax vordert nemen dergelijke momenten in intensiteit toe en kan het feest beginnen. De 110 voorgaande minuten houden het midden tussen drama en thriller waarbij de relatieperikelen tussen Kevin en Mary Ann de meeste speeltijd opslurpen.

Helaas heeft The Devil’s Advocate houten klaas Keanu Reeves in de gelederen en dat is nu niet bepaald de beste acteur van zijn generatie. Wellicht prima op zijn plaats in actiefilms als Speed (1994) en John Wick (2014) maar je hoeft hem maar een paar regels tekst te geven om hem geforceerd bezig te zien. Dat op acteergebied de film toch niet ondergaat aan de eigen pretenties is te danken aan een opperbeste Al Pacino die het duivels goed doet als de charismatische John Milton. Hij steelt iedere scène waarin hij te zien is en alhoewel zijn spel zo nu en dan neigt naar overacting zet hij hier toch wel één van zijn beste rollen weg. Zijn spelplezier spat van het scherm en het is moeilijk om er niet in mee te gaan. Aan Charlize Theron was er de eer om het maximale uit haar gelaagde rol te halen en ze doet het meer dan goed. De aftakeling van een vrolijke, gelukkige jonge vrouw naar een manisch depressieve individu wordt treffend neergezet.

Rating:
7.4 / 10