San Andreas

Jaar: 2015
Regie: Brad Peyton
Cast: Dwayne Johnson, Carla Gugino, Alexandra Daddario, Paul Giamatti, Hugo Johnstone-Burt, Art Parkinson, Ioan Gruffudd

Het verhaal:
De beruchte San Andreasbreuk maakt zijn gevreesde reputatie waar. Californië wordt getroffen door een allesverwoestende aardbeving. Een SAR-helikopterpiloot (Dwayne Johnson) en zijn van hem vervreemde vrouw reizen van Los Angeles naar San Francisco, om hun enige dochter te redden. Hun gevaarlijke reis naar het noorden is slechts het begin.

Het oordeel:
Met het geflopte Cats & Dogs: The Revenge of Kitty Galore (2010) maakte Brad Peyton zijn regiedebuut dat opgevolgd werd door het redelijke Journey 2: The Mysterious Island (2012). De samenwerking met hoofdrolspeler Dwayne Johnson moet goed bevallen zijn want ze slaan ditmaal hun handen ineen voor de rampenfilm San Andreas dat overigens niets te maken heeft met de gelijknamige game uit de GTA serie.

Ik heb het al vaak gezegd en ik zal het nog minstens net zo vaak gaan herhalen. Het is tegenwoordig verdomd moeilijk voor filmmakers om verrassend voor de dag te komen. Neem het subgenre rampenfilm en denk aan alle mogelijke clichés; een spannende openingsscène waarin de held zijn kunsten laat zien, de beroerde privésituatie van diezelfde held, de nieuwe vriend des huizes die niet zo aardig blijkt te zijn, de voorspellende wetenschapper waar niemand naar luistert, iconische bouwwerken die met de grond gelijk worden gemaakt en in het geval van Amerikaanse films mag natuurlijk de nationale vlag niet ontbreken.

Neem de scorekaart erbij en binnen een mum van tijd kun je bovenstaande clichés afvinken. De vraag waarmee ik vervolgens mee worstel is of dat dit een goed of slecht iets is. Moeten de makers aangerekend worden dat ze geen risico’s hebben genomen om vernieuwing aan de dag te brengen of moet ik juist de loftrompet steken omdat San Andreas exact dat brengt wat je ervan mag verwachten? Twijfel alom maar wat wel vaststaat is dat het resultaat zeker gezien mag worden. Visueel is San Andreas overweldigend en het blijft een genot om te zien hoe tot de verbeelding sprekende gebouwen worden vernietigd door het natuurgeweld. Met meerdere aardbevingen en zelfs een tsunami bezit de film talrijke actiescènes die erg mooi zijn gefilmd al laat men hier en daar wel een steekje vallen doordat sommige shots er erg nep uit zien.

Het is dan ook de tweede akte waar de film het van moet hebben en met name de laatste 45 minuten vormen een aaneenschakeling van heerlijk geserveerde rampspoed dat zich nog het beste lijkt te vergelijken met het werk van Roland Emmerich. Hier steekt het begin wat bleekjes bij af wanneer men de verplichte en langdradige introductie op de kijker afvuurt in een poging om binding te krijgen met de personages. Dit aspect is veel minder goed uitgewerkt vanwege de voorspelbaarheid en stereotype personages. Het is allemaal zo voorspelbaar zoals de manier waarop de vervreemde ouders naar elkaar toe groeien en de nieuwe lover die natuurlijk voor geen meter blijkt te deugen. Al met al heeft San Andreas de diepgang van een plas water maar brengt het wel hetgeen wat je ervan mag verwachten; prachtig gefilmde rampen, spannende momenten en een torenhoge bodycount. En dat doen de makers gewoon erg goed.

Dwayne Johnson lijkt tegenwoordig garant te staan voor een box office hit en het is te begrijpen waarom. Als Ray acteert hij nog eens niet bijster goed maar zijn straffe oneliners en natuurlijke charisma doen hun werk. Hier komt Johnson keer op keer mee weg en in San Andreas is dat niet anders. Carla Gugino vervult naar behoren de rol van wanhopige ex-vrouw en daar valt weinig op aan te merken. Wel fijn is de casting van Alexandra Daddario die veel uiterlijke gelijkenissen vertoont met Gugino en waardoor dit aspect heel goed uit de verf komt. Daddario doet het niet onaardig maar ze speelt met gemak haar tegenspelers Hugo Johnstone-Burt en Art Parkinson van het scherm. In een bijrol zien we Paul Giamatti het aardig doen als professor die ons de achtergronden van de rampen duidelijk maakt.

Rating:
7.2 / 10